Het zijn popliedjes die je al jaren lijkt te kennen, maar het zijn ook popliedjes die je nooit meer wilt en gaat vergeten.
Het is een kunstje dat Ron Sexsmith inmiddels al ruim 20 jaar beheerst en hij lijkt er alleen maar beter in te worden.
Kunstje is overigens wat denigrerend, want de popliedjes van Ron Sexsmith zijn popliedjes van het hoogst denkbare niveau.
Ook op The Last Rider schotelt de Candese singer-songwriter de luisteraar weer popliedjes voor waarvoor Paul McCartney een moord zou doen en waarschijnlijk ook een moord zou hebben gedaan in zijn beste jaren.
Laat The Last Rider uit de speakers komen en je hoort tijdloze popliedjes die de groten uit de muziekgeschiedenis in de jaren 70 zomaar gemaakt zouden kunnen hebben. Denk aan Paul McCartney en Harry Nilsson, maar denk ook aan Elton John in zijn beste jaren of aan Randy Newman.
Het is een mooi rijtje namen, maar het is een rijtje namen waarin Ron Sexsmith zo langzamerhand absoluut thuis hoort. De Canadees heeft inmiddels ruim een dozijn geweldige platen op zijn naam staan en ook The Last Rider is er weer een.
Ron Sexsmith nam zijn nieuwe plaat voor de gelegenheid eens op met zijn vaste band, maar een echt ander geluid levert dat niet op. Ook The Last Rider strooit driftig met de zonnige popliedjes waarvan een muziekliefhebber alleen maar hele vrolijk kan worden. Hier en daar trekt ook wel een donker wolkje over in de vaak wat melancholische teksten, maar dat geeft de songs van Ron Sexsmith alleen maar meer diepgang.
De Canadees flirtte een paar jaar geleden nog even met een wat toegankelijker geluid, maar is gelukkig weer terug op het oude nest. Een grote ster zal Ron Sexsmith waarschijnlijk nooit worden, want daar is tegenwoordig helaas veel meer voor nodig dan een pen vol briljante popliedjes en een mooie stem. Voor een ieder die oor heeft voor de kwaliteiten van de muzikant uit Ontario valt er ook op The Last Rider echter weer verschrikkelijk veel te genieten.
Het is volstrekt tijdloze muziek die Ron Sexsmith op zijn nieuwe plaat maakt. De songs op The Last Rider lopen over van invloeden uit de jaren 70, maar de songs van de Canadees klinken vijf decennia later geen moment gedateerd en betoveren met prachtige melodieën, onweerstaanbare refreinen en songs die zich opvallend makkelijk opdringen, maar niet eenvoudig vergeten worden.
Bij oppervlakkige beluistering klinkt ook The Last Rider weer als een vergeten klassieker uit vervlogen tijden, maar luister wat beter naar de de plaat en je hoort songs van een ongekend hoog niveau. Het zijn songs die dit keer prachtig en zeer stemmig zijn ingekleurd door de vaste band van Ron Sexsmith en die nog een extra zetje naar boven krijgen door de mooie en bijzondere stem van de songwriter, die weer een volgend kunststukje heeft toegevoegd aan zijn even indrukwekkende als mooie oeuvre. Erwin Zijleman