De singer-songwriter uit Los Angeles verraste op zijn debuut met honingzoete countrysongs, die rijkelijk waren ingekleurd met strijkers, warme vrouwenstemmen, prachtige pedal steel bijdragen en verrassende invloeden uit de Mexicaanse muziek (Mariachi trompetten).
Angeleno klonk als een countryplaat uit een ver verleden, maar bleek al snel veel meer dan aangenaam klinkende retro. De songs van Sam Outlaw drongen zich uiteindelijk zelfs zo op dat Angeleno opdook in mijn jaarlijstje voor 2015.
Ik had dan ook hoge verwachtingen van de man’s nieuwe plaat, waarop Sam Outlaw het helaas moet doen zonder de hulp van Ry Cooder en zijn zoon Joachim. De bijdragen van de meestergitarist en de productionele vaardigheden van zijn zoon waren op Angeleno de kers op de taart, maar ook zonder deze kers klinkt de muziek van Sam Outlaw weer bijzonder aangenaam.
Ook Tenderheart herinnert aan flink wat countryplaten uit een ver verleden en sluit bovendien aan op de toegankelijke singer-songwriter pop uit de jaren 70. Tenderheart ligt in het verlengde van zijn zo bejubelde voorganger en bevat grotendeels dezelfde ingrediënten, al zijn ze wel wat minder ruimhartig ingezet.
Ook op de nieuwe plaat van Sam Outlaw zwellen de strijkers soms aan, is er af en toe ruimte voor mooie vrouwenstemmen, zijn de pedal steel bijdragen weer prachtig en duiken direct in de eerste track de van het debuut bekende Mariachi trompetten weer op. Over het algemeen klinkt Tenderheart wel iets meer ingetogen en misschien ook wel iets lichtvoetiger dan zijn voorganger, maar ik vind het weer prachtig.
Direct bij beluistering van de eerste klanken voelt Tenderheart van Sam Outlaw als een warm bad. De songs van de singer-songwriter uit Los Angeles liggen bijzonder lekker in het gehoor, de instrumentatie is in alle tracks prachtig en de Amerikaan beschikt over een bijzondere stem die het aangename van Don McLean combineert met het voorzichtig doorleefde van Jim Croce.
Vergeleken met tijd- en soortgenoten als Jason Isbell en Chris Stapleton is de muziek van Sam Outlaw dit keer iets minder diep geworteld in de Amerikaanse rootsmuziek, maar liefhebbers van dit genre komen op Tenderheart nog altijd ruimschoots aan hun trekken, al is het maar omdat Sam Outlaw zijn liefde voor de country nog meerdere malen nadrukkelijk uit.
Net als Brent Cobb vorig jaar heeft Sam Outlaw een tijdloos klinkende plaat vol tijdloze songs gemaakt en als Sam Outlaw net iets steviger aanzet, komen ook invloeden van Ryan Adams aan de oppervlakte.
De songs van de Amerikaan kabbelen op Tenderheart bijzonder aangenaam voort, maar zitten ook vol zoete verleidingen. Bij eerste beluistering vond ik het vooral bijzonder lekker klinken, maar na een aantal luisterbeurten dringt Tenderheart zich, net als zijn voorganger twee jaar geleden, al weer flink op.
Of ook deze plaat van Sam Outlaw mijn jaarlijstje zal gaan halen moet de tijd leren, maar van de deze week verschenen releases is dit voorlopig mijn favoriet. Erwin Zijleman