Het project van de Canadese muzikant Taylor Kirk verraste op het in 2014 verschenen Hot Dreams met voornamelijk ingetogen en uiterst stemmige muziek vol invloeden uit de folk-noir, soul en filmmuziek.
De vorige plaat van Timber Timbre riep bij mij associaties op met de muziek van Leonard Cohen, Nick Cave, Richard Hawley en vooral Tindersticks.
Ook bij beluistering van de nieuw plaat van Timber Timbre duiken deze namen op, maar Sincerely, Future Pollution klinkt duidelijk anders dan zijn voorganger.
Dat ligt vooral aan de instrumentatie, waarin veel meer gebruik wordt gemaakt van synths. De nieuwe plaat van Timber Timbre bevat zeker op het eerste gehoor meer invloeden uit de jaren 80, maar is ook absoluut beïnvloed door de platen die David Bowie in de tweede helft van de jaren 70 maakte.
De invloeden uit de muziek van David Bowie hoor je vooral wanneer Timber Timbre net iets meer experimenteert of kiest voor funky accenten. In de wat zoetere tracks met aanzwellende synths kruipt de band daarentegen dicht tegen Tindersticks aan, maar hoor ik ook nog steeds veel invloeden van Nick Cave (de vocalen), maar ook van Japan (de instrumentatie).
Het steviger inzetten van synths en het ophalen van inspiratie uit de jaren 80 biedt op het moment zeker geen garantie op positieve recensies. Integendeel zelfs. Persoonlijk ben ik echter zeer te spreken over Sincerely, Future Pollution.
Op haar nieuwe plaat borduurt Timber Timbre niet fantasieloos voort op de zo geslaagde vorige plaat, maar verkent het nieuwe terreinen. Het levert nog altijd bloedmooie en over het algemeen aardedonkere popliedjes op. In deze popliedjes zorgen de funky accenten voor een broeierige sfeer, terwijl de koele synths een flinke bak melancholie over de luisteraar uitstorten.
In eerste instantie had ik bij beluistering van Sincerely, Future Pollution een duidelijke voorkeur voor de songs die net wat stekeliger en eigenzinniger klinken en opvallen door vervreemdende synths en stevig uithalende of freakende gitaren (vol Bowie raakvlakken), maar uiteindelijk heb ik ook zeker een zwak voor de wat minder stekelige songs op de plaat.
Deze lijken bij eerste beluistering misschien aan de zoete kant, maar een duistere ondertoon is nooit ver weg. De songs van Timber Timbre zitten verder vol onderhuidse spanning en vallen op door uitstekende vocalen en een instrumentatie die je raakt, of je dat nu wilt of niet.
Ook Sincerely, Future Pollution zou weer een soundtrack bij een David Lynch film kunnen zijn, maar de nieuwe plaat van de Canadese band is net zo makkelijk de plaat die Roxy Music in de jaren 80 helaas niet heeft gemaakt of een plaat van Tindersticks voorzien van heel veel extra lading en urgentie.
Sincerely, Future Pollution roept tot mijn verbazing wat gemengde reacties op, want ik koesterde de plaat al bij de tweede beluistering. Sindsdien is Sincerely, Future Pollution alleen maar mooier, duisterder en indrukwekkender geworden.
De avonden zijn gelukkig nog donker en een lentestorm is zeker niet uit te sluiten. Perfecte omstandigheden voor de beluistering van deze buitengewoon intrigerende soundtrack van Timber Timbre, die wat mij betreft zijn al zo mooie voorganger op alle fronten overtreft. Erwin Zijleman