Ik dacht bij eerste beluistering van de plaat (en zeker bij bestudering van de hoes) nog heel even met een parodie of gimmick te maken te hebben, maar daarvoor waren de songs van Daniel Romano echt veel te goed.
Het kunstje van het laten herleven van een zeer traditioneel aandoend countrygeluid herhaalde de Canadese muzikant op het in 2015 verschenen en nog succesvollere If I've Only One Time Askin', al kleurde Daniel Romano op zijn doorbraakplaat ook wel voorzichtig buiten de lijntjes van de traditionele country.
Dat Daniel Romano geen one-trick-pony is, liet hij nadrukkelijk horen op het precies een jaar geleden verschenen Mosey, waarop de Canadees zich liet inspireren door een breed palet aan genres en stijlen. Het in mono opgenomen en grotendeels door Daniel Romano zelf volgespeelde Mosey deed vaak wat psychedelisch aan, leek zo weggelopen uit de jaren 60 en 70 en bestreek in geografisch opzicht een enorm gebied (om maar eens een zin uit mijn recensie van een jaar geleden te recyclen).
Liefhebbers van het countrygeluid van de Canadees haakten teleurgesteld af en zullen nog minder blij zijn met het deze week verschenen Modern Pressure. Op zijn nieuwe plaat gaat Daniel Romano verder waar Mosey een jaar geleden ophield, maar het zijn geen kleine stapjes die de Canadees zet.
Modern Pressure neemt vrijwel volledig afstand van invloeden uit de country en richt zich vrijwel uitsluitend op de psychedelische pop- en rockmuziek uit de jaren 60 en 70. Op zijn nieuwe plaat klinkt Daniel Romano met enige regelmaat als Bob Dylan of John Lennon geproduceerd door Phil Spector (maar dan anders dan op Lennon’s Rock ’n Roll uit 1975) en dat is niet altijd lichte kost.
Modern Pressure is een behoorlijk fragmentarische plaat, die als een komeet door de popmuziek uit de jaren 60 en 70 schiet, waarbij meer ingetogen en wat stevigere songs elkaar afwisselen.
De nieuwe plaat lijkt echt in niets op Come Cry With Me of If I've Only One Time Askin'. Dat is aan de ene kant jammer, maar het siert de Canadees wat mij betreft ook. Daniel Romano durft op Modern Pressure te experimenten met verschillende stijlen en doet dat vol overgave.
De plaat springt hier en daar wat van de hak op de tak en heeft een productie die dicht tegen de overproductie aan zit. Daniel Romano slaat hierdoor op zijn nieuwe plaat de plank wel eens mis, maar er staan geweldige songs tegenover.
Modern Pressure moet je niet vergelijken met de countryplaten van de Canadees, want het zijn bijna uitersten. Dat zal zeker niet door iedereen worden gewaardeerd, maar na enige gewenning vind ik toch ook Modern Pressure weer een bijzondere plaat. Daniel Romano knutselde zijn nieuwe plaat eigenhandig in elkaar en doet precies waar hij zelf zin in heeft, zoals het een getalenteerde en eigenzinnige muzikant betaamt. Erwin Zijleman