Het is een vergelijking die maar heel weinig platen verdienen, maar de plaat van de singer-songwriter uit Tulsa, Oklahoma, maakte zoveel indruk dat de vergelijking wat mij betreft op zijn plaats was, en is.
Het terechte succes van de plaat leverde John Moreland een platencontract op bij het eigenzinnige Britse label 4AD, dat normaal gesproken niet erg actief is in het rootsgenre.
John Moreland had door dit platencontract wat meer te besteden dan in het verleden en dat hoor je. Big Bad Luv kon worden opgenomen in een goede studio in Little Rock, Arkansas, waar ook wat meer muzikanten aanschoven. Voor de mix kon de singer-songwriter uit Oklahoma bovendien een beroep doen op de gelouterde technicus Tchad Blake, die de nieuwe plaat van John Moreland heeft voorzien van een bijzonder fraaie mix.
Big Bad Luv klinkt wat voller en ook mooier dan High On Tulsa Heat, maar John Moreland heeft de andere sterke punten van zijn zo bejubelde vorige plaat gelukkig behouden. Ook op Big Bad Luv overtuigt John Moreland met mooie verhalen die hij op doorleefde wijze vertolkt.
De stem van de Amerikaan is er een vol gruis, maar het is ook een stem die warm en emotievol klinkt. Het paste twee jaar geleden prachtig bij de behoorlijk sobere instrumentatie op High On Tulsa Heat, maar ook in het wat vollere geluid op Big Bad Luv komt de rauwe strot van John Moreland uitstekend tot zijn recht.
In de wat vollere instrumentatie op de nieuwe plaat valt overigens flink wat te genieten. Met name het gitaarspel op de plaat is prachtig, mede omdat de mix van Tchad Blake zo helder is dat je iedere aanraking van de snaren hoort.
In vocaal opzicht hoor ik nog altijd volop raakvlakken met de sobere platen van Springsteen, terwijl ook de wat vollere tracks raken aan het net wat minder ingetogen werk van The Boss. Storend wordt de vergelijking met Springsteen nergens, want John Moreland doet nadrukkelijk zijn eigen ding en kan in vocaal opzicht ook opschuiven naar de rootshelden uit het verleden of richting Tom Waits.
Big Bad Luv bevat flink wat invloeden uit de jaren 70, zeker wanneer het geluid nog wat voller wordt ingekleurd met piano en fraaie orgels. Een voller geluid gaat meestal ten koste van de intimiteit, maar John Moreland heeft deze intimiteit op knappe wijze weten te behouden, mede door af en toe flink gas terug te nemen.
De singer-songwriter, die een jaar of tien geleden nog actief was binnen de punkbeweging in Tulsa, Oklahoma, rammelde twee jaar geleden al nadrukkelijk aan de poort van de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar dwingt met Big Bad Luv op overtuigende wijze zijn plekje tussen deze smaakmakers op. Big Bad Luv wordt momenteel overladen met superlatieven en dat is echt volkomen terecht. Erwin Zijleman