Pond bestaat uit muzikanten die ooit in Tame Impala speelden of nog steeds spelen en heeft Tame Impala voorman Kevin Parker bereid gevonden om de nieuwe plaat van de band te produceren.
Pond manifesteerde zich op Man, It Feels Like Space Again als het avontuurlijke broertje van Tame Impala en dat is een omschrijving die ook voor de nieuwe plaat The Weather op gaat en misschien nog wel sterker dan in het verleden.
Net als Tame Impala heeft Pond een zwak voor (neo-)-psychedelica, maar waar Tame Impala het genre redelijk trouw blijft, schiet de muziek van Pond alle kanten op. Op The Weather laat Pond een duidelijke liefde voor synthpop horen, waarbij de invloeden variëren van pioniers als Kraftwerk en Yello en smaakmakers als New Order en Depeche Mode tot flirts met kitsch van Pet Shop Boys.
Invloeden uit de synthpop zijn nadrukkelijk aanwezig op The Weather en worden vermengd met invloeden uit de 60s en 70s psychedelica en de psychedelische pop van recentere datum. Hier blijft het niet bij, want de Australische band citeert ook stevig uit de progrock en bestrijkt ook hier een breed palet, waardoor smaakvolle invloeden van Pink Floyd worden gecombineerd met het fijne bombast van Electric Light Orchestra. Hiermee zijn we er nog niet, want The Weather flirt ook met 80s pop, 70s soft rock en kan ook nog eens funky of jazzy uit de hoek komen.
Waar Pond in het verleden het popliedje met een kop en een staart nog wel eens uit het oog verloor, spelen deze popliedjes op Man, It Feels Like Space Again en op The Weather een hoofdrol, al bevat de plaat ook een aantal minder grijpbare songs.
Net als bijvoorbeeld Flaming Lips, is Pond niet bang voor songs die over the top zijn of hier dicht bij in de buurt komen. Daar zal lang niet iedereen van houden, maar een ieder die de laatste plaat van Tame Impala toch net wat te braafjes vond, heeft met The Weather van Pond goud in handen.
Meer dan zijn voorganger citeert The Weather nadrukkelijk uit de jaren 70, waarbij de grote symfonische rockbands net zo makkelijk vergelijkingsmateriaal aandragen als de spacerock van Hawkwind of de krankzinnige funk van George Clinton’s Funkadelic.
Net als op de vorige platen van de band kan de muziek van Pond bijna ingetogen voortkabbelen, maar ook flink ontsporen, wat The Weather voorziet van veel dynamiek. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het hier en daar net wat teveel vind, maar het overgrote deel van de plaat kan ik zeer waarderen.
Voorganger Man, It Feels Like Space Again omschreef ik twee jaar geleden als een muzikale tocht langs surrealistische landschappen vol bijzondere kleuren. The Weather is meer een omgevallen platenkast en wat is het een bijzondere platenkast. Erwin Zijleman