Ik was haar al een tijd uit het oog verloren, maar de nieuwe plaat van Tara Jane O'Neil is een kunststukje. Fluisterzacht en uiterst subtiel, maar ook vol avontuur en diepgang. De ultieme plaat om bij tot rust te komen, maar ook een plaat vol geheimen die nog heel lang aan kracht blijft winnen en echt veel meer aandacht verdient dan de plaat heeft gekregen.
Na het in 2006 verschenen In Circles ben ik de singer-songwriter uit Chicago helaas ook wat uit het oog verloren, maar met de onlangs verschenen titelloze plaat maakt Tara Jane O’Neil een verrassend sterke nieuwe start.
Het is een nieuwe plaat die niet eens zo heel ver is verwijderd van het eerder genoemde In Circles. Ook op haar nieuwe plaat maakt Tara Jane O’Neil fluisterzachte folk en deze folk is in de loop der jaren alleen maar zachter, intiemer en subtieler geworden.
De nieuwe plaat van Tara Jane O’Neil wordt gekenmerkt door lome en fluisterzachte vocalen en een al even zachte en lome instrumentatie. De muzikante uit Chicago bespeelt zelf flink wat instrumenten, maar heeft topkrachten ingehuurd voor bloedstollende bijdragen van de pedal steel, blazers en de staande bas.
Het is niet zo makkelijk om indruk te maken met muziek die zich zo langzaam voortsleept en die het vooral moet hebben van uiterst subtiele muzikale en vocale bijdragen, maar Tara Jane O’Neil heeft met haar nieuwe plaat een bescheiden meesterwerk afgeleverd.
De zich langzaam voortslepende songs waarin flarden van de folk uit de Laurel Canyon hoorbaar zijn, kabbelen bij vluchtige beluistering vooral bijzonder aangenaam voort, maar luister met aandacht en bij wat hoger volume naar de nieuwe plaat van de singer-songwriter uit Chicago en er openbaart zich een fascinerend muzikaal landschap vol verrassingen.
De instrumentatie op de nieuwe plaat van Tara Jane O’Neil is uiterst subtiel, maar van bijzonder hoog niveau. De uiterst subtiele en zeer sfeervolle gitaarakkoorden leggen een sfeervolle basis. Het is een basis die prachtig past bij de zachte en heldere vocalen van Tara Jane O’Neil, die qua zang wel wat doet denken aan de Britse Kathryn Williams.
De al zo mooie gitaarakkoorden en vocalen worden naar een hoger plan getild door de wonderschone bijdragen van de staande bas, de pedal steel, blazers, piano en keyboards, waarbij vooral de spooky bijdragen van de pedal steel en de trompet van grote waarde zijn.
Het is een flinke lijst instrumenten die wordt ingezet op de nieuwe plaat van Tara Jane O’Neil, maar er wordt echt geen noot teveel gespeeld. De nieuwe plaat van Tara Jane O’Neil opent loom en subtiel, maar naarmate de plaat vordert wordt haar muziek alleen maar dromeriger en trager. Op hetzelfde moment zijn de songs op de plaat uitermate trefzeker.
Wanneer je je eenmaal hebt open gesteld voor de subtiele muziek van Tara Jane O’Neil wint deze in sneltreinvaart aan kracht. Tara Jane O’Neil is er de afgelopen 15 jaar niet in geslaagd om heel veel aandacht te trekken met haar muziek en ook deze nieuwe plaat krijgt tot dusver nauwelijks aandacht. Het is echt doodzonde, want de nieuwe plaat van de muzikante uit Chicago is in alle opzichten een prachtplaat. Ga dat horen. Erwin Zijleman