Deze plaat werd in eerste instantie bestempeld als een tegenvaller, ook door mij, maar het is een bijzondere groeiplaat. Aan de hand van de fantastische zangeres Hannah Reid trekt de tweede van London Grammar je steeds verder de diepte in en groeien op het eerste gehoor wat vlakke songs uit tot bezwerende songs vol schoonheid en toverkracht. Prachtplaat.
Op haar debuut maakte de band uit Londen indruk met een broeierige instrumentatie vol invloeden uit de triphop, maar het sterkste wapen van de band bleek zangeres Hannah Reid, die If You Wait naar grote hoogten tilde.
Het succes van het debuut heeft gezorgd voor een flink budget, waardoor London Grammar voor haar tweede plaat kon beschikken over topproducers als Jon Hopkins (Coldplay), Paul Epworth (Adele, Florence + The Machine) en Greg Kurstin (Adele, Sia). Ze hebben stuk voor stuk goed geluisterd naar het debuut van London Grammar en vervolgens Hannah Reid de hoofdrol gegeven op Truth Is A Beautiful Thing.
De instrumentatie van Dan Rothman en Dot Major is ook dit keer prachtig, maar treedt veel minder op de voorgrond. Het is een wijs besluit, want Hannah Reid maakt ook dit keer een onuitwisbare indruk met een stem vol kracht, subtiliteit en emotie.
Truth Is A Beautiful Thing opent opvallend ingetogen. Het tempo ligt laag, de instrumentatie is loom en aardedonker, wat prachtig past bij de van melancholie overlopende zang van Hannah Reid.
Door het lage tempo moet je, zeker bij eerste beluistering, wel wat moeite doen om bij de les te blijven. De trage en donkere popsongs van London Grammar dringen zich zeker niet onmiddellijk op, maar wanneer het kwartje eenmaal valt, valt het ook hard.
Ondanks het feit dat de band voor haar tweede plaat heeft gekozen voor producers van naam en faam en voor producers die niet vies zijn van grootse en meeslepende hits, heeft London Grammar het eigen geluid dat op If You Wait zo mooi vorm kreeg behouden en verder ontwikkeld.
De tweede plaat van de Britten bevat wel iets meer invloeden uit de pop, maar het smaakvolle en eigenzinnige pop. Het is een moedig besluit, want waar London Grammar met een paar stevige stampers makkelijk de wereld zou kunnen veroveren, liggen de lome en donkere klanken voor menigeen waarschijnlijk wat zwaar op de maag. Persoonlijk heb ik echter een steeds groter zwak voor de meer ingetogen songs van London Grammar en het zijn deze songs die domineren op Truth Is A Beautiful Thing.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon is goed te horen hoe loodzwaar de ritmes zijn, maar ook hoe subtiel de rest van de instrumentatie is (let maar eens op de prachtige gitaarlijnen en de mooie pianoklanken). Het is de perfecte ondergrond voor de weer hemeltergend mooie vocalen van Hannah Reid, die beter doseert dan op het debuut en ook meer emotie en doorleving laat horen. Het is goed voor heel veel kippenvel.
Truth Is A Beautiful Thing is ook nog eens een plaat vol ingehouden spanning. Je verwacht dat de ingehouden en zich langzaam voortslepende klanken ieder moment tot uitbarsting komen, maar dat gebeurt uiteindelijk 50 minuten niet (op de luxe editie van de plaat zelfs ruim een uur niet).
Waar If You Wait met louter superlatieven werd onthaald, zijn de reacties dit keer gemengd. Persoonlijk vind ik Truth Is A Beautiful Thing niet alleen een waardig opvolger van het prachtdebuut maar bovendien een stap vooruit. Erwin Zijleman