Op het in 2012 verschenen Do Things werden deze ruwe diamanten verrijkt met invloeden uit de elektronische dansmuziek, maar ruw bleven ze.
Op het in Nederland helaas nauwelijks opgemerkte Warm Blanket uit 2013 viel opeens alles op zijn plaats. De muzikant uit Mississippi, die in Los Angeles een nieuwe uitvalsbasis heeft gevonden, grossierde opeens in volstrekt onweerstaanbare en al even tijdloze popliedjes, die de eigenzinnigheid van Jonathan Richman en de melancholie van Stephen Merritt (Magnetic Fields) combineerde met het gevoel voor tijdloze popliedjes van Harry Nillson, Paul McCartney, Todd Rundgren, Ron Sexsmith en David Bowie.
Natuurlijk kon Dent May met zijn derde plaat nog niet in de schaduw staan van de allergrootsten, maar Warm Blanket was absoluut goed voor een brede glimlach en stond wat mij betreft bol van de potentie.
Met zijn vierde plaat Across The Multiverse zet Dent May een volgende stap. Ook op zijn nieuwe plaat verrast de Amerikaan weer met een serie popliedjes die na één keer horen in je hoofd zitten en het zijn net als op de vorige plaat van de Amerikaanse muzikant popliedjes die een groot talent voor het schrijven van perfecte popsongs verraden.
Alle hierboven genoemde namen komen ook op Across The Multiverse voorbij, maar dit keer hoor ik net wat meer van The Beach Boys, Prefab Sprout, Elvis Costello en zeker ook 10cc; eveneens vergelijkingsmateriaal waar je je als muzikant niet voor hoeft te schamen.
Ook dit keer haalt Dent May zijn inspiratie voornamelijk uit de jaren 70 en heeft hij een voorliefde voor popliedjes met zonnige melodieën en vol aanstekelijke hooks. Across The Multiverse is bovendien voorzien van een warm en broeierig geluid vol zwoele geluidstapijten en heerlijk funky gitaren (met een beetje Prince en een beetje Daft Punk), wat de feestvreugde alleen maar verder vergroot.
Dent May strooit op zijn nieuwe plaat zo driftig met onweerstaanbare popliedjes, dat je bij vluchtige beluistering niet door hebt hoe goed ze zijn. Across The Multiverse is een plaat vol grappige accenten en tierelantijntjes, maar alles is even functioneel. Zeker als je de plaat wat vaker hoort, hoe je hoe knap Dent May zijn songs heeft gearrangeerd en hoor je dat Brian Wilson en Van Dyke Parks voor meerdere songs op de plaat een belangrijk voorbeeld moeten zijn geweest.
Je moet een zwak hebben voor tijdloze popliedjes met een 70s feel om van Across The Multiverse van Dent May te houden, maar als je een zwak hebt voor dit soort popmuziek is dit direct ook een plaat om te koesteren. Hier en daar zoekt Dent May de grens tussen kunst en kitsch nadrukkelijk op (zeker wanneer hij in de voetsporen treedt van The Alan Parsons Project), maar de plaat blijft wat mij betreft in alle songs aan de goede kant van de streep en betovert met tijdloze popliedjes van een niveau dat ik niet al te vaak tegen kom.
Dent May zal in Nederland waarschijnlijk niet veel aandacht krijgen met Across The Multiverse, maar deze plaat verdient echt een veel beter lot. Erwin Zijleman