Deze Anna Lotterud zette haar eerste stappen als muzikante toen ze in Australië studeerde, scoorde vervolgens een wereldwijde YouTube hit met Sway en debuteert dan nu als Anna Of The North.
Ik moet toegeven dat ik Lovers bij eerste beluistering zeker niet zag als een krent uit de pop, maar langzaam maar zeker heeft Anna Of The North me toch weten te veroveren met haar debuut.
Bij eerste en misschien wat oppervlakkige beluistering was ik zoals gezegd niet erg onder de indruk van Lovers. De plaat vulde de ruimte weliswaar met een aangenaam elektronisch klankentapijt, lome beats en een heerlijk onderkoelde stem, maar klonk eerlijk gezegd toch ook wel wat doorsnee en niet heel anders dan de 13 in een dozijn electropop waarmee we momenteel worden overvoerd.
Lovers van Anna Of The North is echter een plaat die snel aan kracht wint, al moet je er wel voor in de stemming zijn en moet je wel enige liefde hebben ontwikkeld voor hitgevoelige electropop.
Het sterkste wapen van Anna Lotterud is haar stem. Het is een stem die zoals gezegd heerlijk onderkoeld en aangenaam verveeld kan klinken, maar het is een stem die uiteindelijk ook overeind blijft; iets waar het bij de meeste soortgenoten van Anna Of The North flink aan schort.
De stem van Anna Lotterud wijkt soms niet zoveel af van die van alle soortgenoten, maar hier en daar verraadt de Noorse zangeres veel talent. Lovers klinkt dan opeens een stuk urgenter, of tijdlozer, want ook het maken van tijdloze popmuziek is een kunstje dat Anna Lotterud uitstekend blijkt te beheersen.
Lovers klinkt op het eerste gehoor misschien als een 13 in een dozijn electropop plaat, maar luister wat beter en je hoort veel variatie en zo hier en daar ook diepgang. Bij net wat aandachtigere beluistering hoor je dat Anna Of The North een zwak heeft voor elektronische popmuziek uit de jaren 80 en 90, waarbij ze op indrukwekkende wijze balanceert op het randje tussen kunst en kitsch, maar altijd aan de goede kant van de streep blijft.
Anna Of The North heeft hiernaast een zwak voor de 70s pop van Fleetwood Mac en slaagt er in om tijdloze popliedjes met een 70s feel te voorzien van een hedendaags elektronisch geluid, net zoals een band als HAIM dat zo goed kan.
Het klinkt misschien wat makkelijk, maar ondertussen kleurt de jonge Noorse Anna stiekem toch flink buiten de lijntjes, bijvoorbeeld in de spannende ritmes of de ijskoude geluidstapijten. Lovers vervloog bij eerste beluistering nog net zo snel als ammoniak, maar hoe vaker ik het debuut van Anna Of The North hoor, hoe dierbaarder de popliedjes van de Noorse muzikante worden.
Enige liefde voor elektronische popliedjes is zoals gezegd vereist, maar als aan deze voorwaarde is voldaan, verleidt Anna Lotterud net zo makkelijk als de gemiddelde popprinses, maar bezweert ze ondertussen als een Scandinavische ijsprinses. Een waarschuwing is overigens wel op zijn plaats. Bij gevoeligheid voor het genre waarin Anna Of The North opereert, kan haar debuut Lovers angstaanjagend verslavend zijn. Erwin Zijleman