Het is gelukkig niet gebeurd met de nieuwe plaat van Frankie Rose, die ik eigenlijk alleen maar heb ontdekt omdat Spotify hem maar bleef promoten.
Frankie Rose kennen we natuurlijk van bands als Vivian Girls, Dum Dum Girls en in iets mindere mate Beverly. Het zijn bands die nog vaak uit mijn speakers komen, waardoor het niet zo gek is dat Spotify denkt te weten dat ik Cage Tropical van Frankie Rose best wel eens een goede plaat zou kunnen vinden.
Frankie Rose maakte het afgelopen decennium een drietal goed ontvangen soloplaten, maar leek de muziek een aantal jaren geleden vaarwel te hebben gezegd. Na een paar jaar in Los Angeles in een food truck te hebben gewerkt is Frankie Rose weer terug op het oude nest in Brooklyn, waar haar vierde soloplaat Cage Tropical werd opgenomen.
Het is een plaat die wat dieper graaft dan de bands waarmee Frankie Rose de afgelopen tien jaar zoveel onweerstaanbare platen heeft gemaakt. Cage Tropical heeft maar heel af en toe een zwak voor dreampop en shoegaze, maar verrast met een opvallend loom en rijk geluid, waarin ruimte is voor uiteenlopende invloeden.
Het zijn invloeden die vooral stammen uit de jaren 80 en afkomstig lijken van de goedgevulde platenkast van haar ouders. Frankie Rose citeert op haar nieuwe plaat flink uit de archieven van de 80s new wave, maar sluit ook aan bij de psychedelisch aandoende popmuziek waarmee The Bangles ooit opdoken. In de wat donkerdere tracks op de plaat duiken bovendien invloeden uit de postpunk op.
Zeker wanneer de muzikante uit New York zich laat beïnvloeden door new wave uit de late jaren 70 en vroege jaren 80, lijkt het wel of ze met de Simple Minds of Echo & The Bunnymen de studio in is gedoken, maar Frankie Rose kan op Cage Tropical ook met 1001 andere invloeden uit de voeten. Hier en daar keert de Amerikaanse muzikante terug naar de zweverige hoogtijdagen van Cocteau Twins of hoor ik opeens van Kate Bush, maar de nieuwe plaat van Frankie Rose kan ook opvallend lichtvoetig en poppy klinken (ik heb minstens een paar keer aan Bananarama moeten denken en dat overkomt me tegenwoordig nauwelijks meer).
Cage Tropical volgt op moeilijke tijden in het leven van Frankie Rose en dat hoor je. De plaat klinkt vaak donker en zeker wanneer de synths loom aanzwellen kil of zelfs onderkoeld. Het voorziet de plaat op een of andere manier van urgentie en van het vermogen om behoorlijk diep onder de huid te kruipen.
De platen van de bands waarin Frankie Rose heeft gespeeld slaagden er stuk voor stuk in om me onmiddellijk te verleiden met honingzoete popsongs. Cage Tropical doet dat zeker niet. Het is een plaat die je vaker moet horen en het is bovendien een plaat waarvoor je in de stemming moet komen. Het opvoeren van het volume helpt hierbij, want zeker bij oppervlakkige beluistering dringt de plaat zich niet erg op en klinkt de muziek van Frankie Rose ongrijpbaar of zelfs vervreemdend.
Ik had in het begin vooral aarzelingen, maar ben dankzij de volharding van Spotify van deze plaat gaan houden. Eerst nog voorzichtig, maar inmiddels toch behoorlijk intens. Erwin Zijleman