Dat lag niet zo zeer aan de platen van de muzikante uit Timmins, Ontario, maar meer aan het genre waarin ze opereert. Lights maakt immers radiovriendelijke popmuziek en het is popmuziek die is ingekleurd met een flinke bak elektronica. Daar moet je van houden en dat doe ik lang niet altijd.
Vergeleken met de gemiddelde popprinses waren de platen van Lights echter wel een stuk interessanter en het waren bovendien platen die groei lieten horen. Lights schuurde op haar vorige plaat al dicht aan tegen in artistiek opzicht net wat interessantere soortgenoten als Ellie Goulding en Florence & The Machine en zet op haar nieuwe plaat een volgende stap vooruit.
Voor Skin&Earth werden kosten noch moeite gespaard en dat hoor je. Tijdens het opnemen van de plaat schoof een heel leger aan topproducers aan (het zijn er zoveel dat ik ze niet eens ga noemen). Dat staat garant voor een als een klok klinkende plaat, maar het is niet zonder risico. De ingeschakelde producers zijn immers niet alleen goed voor een imponerend geluid, maar ook voor eenheidsworst en dat is het laatste waarop ik zit te wachten.
Net als bijvoorbeeld Lorde op haar laatste plaat, weet Lights zich gelukkig te ontworstelen aan de vaste stramien en de inmiddels meer dan bekende trucjes van haar producers. Lights is er daarom in geslaagd om een knappe popplaat te maken; een hele knappe popplaat zelfs.
Iedereen met een allergie voor pure pop moet niet eens beginnen aan Skin&Earth, want hoe knap de songs van Lights ook in elkaar zitten, het blijft pure pop. Iedereen die zo op zijn tijd is te verleiden door knap gemaakte popmuziek, komt op Skin&Earth echter veel moois tegen.
Lights is niet vies van de grootse en meeslepende klanken die de huidige elektronische popmuziek domineren, maar ze laat op haar nieuwe plaat ook andere kanten horen. Een enkele keer worden stevige gitaren ingezet, maar veel vaker kiest Lights voor subtielere en ingetogen passages tussen al het elektronische geweld. Zeker wanneer Lights niet al te zeer vaart op de automatische piloot hoor je hoe mooi haar stem kan zijn en hoor je bovendien het talent voor het schrijven van tijdloze popliedjes. Het is een talent dat ze overigens op haar vorige platen ook liet horen en deze zijn waarschijnlijk meer geschikt voor een ieder zonder zwak voor pure pop.
Het komt er misschien nog niet altijd uit op Skin&Earth, waardoor de plaat zeker niet zo goed en memorabel is als de laatste van Lorde, maar vergeleken met de meeste van haar soortgenoten zet Lights een megastap.
Ik heb het moeten doen met een download van niet al te beste kwaliteit, maar de fysieke versie van Skin&Earth komt met een fraai stripboek dat verder vorm geeft aan de conceptplaat die Lights heeft gemaakt.
Lights kreeg voor haar vorige platen al een aantal prestigieuze Canadese muziekprijzen, waaronder de Juno. Dat vond ik destijds wat overdreven, maar na beluistering van Skin&Earth begrijp ik het. In het genre waarin Lights opereert is het een schaars lichtpuntje, dat steeds feller gaat schijnen, waarbij ook haar vorige platen opeens oplichten. Erwin Zijleman