Hij maakte deel uit van The Byrds, maakte met If I Could Only Remember My Name een prachtige soloplaat, en maakte uiteraard in meerdere combinaties platen met Stephen Stills, Graham Nash en Neil Young.
Vervolgens deed de Amerikaan het wel erg lang rustig aan. Pas aan het eind van de jaren 90 maakte hij met CPR (waarin ook zijn zoon James Raymond van de partij was) weer een aantal platen die er toe deden, waarna hij pas in 2014 zijn tweede echt goede soloplaat afleverde. Sinds Croz steekt David Crosby gelukkig in een blakende vorm, want na het nog geen jaar geleden verschenen Lighthouse is de ouwe rot al weer terug met een nieuwe plaat.
Vergeleken met Lighthouse laat het deze week verschenen Sky Trails een wat ander geluid horen en het is een geluid waarin David Crosby geen moment een geheim maakt van zijn liefde voor de jazz. Waar op de vorige plaat de akoestische gitaar nog centraal stond, kiest David Crosby dit keer voor een warm en behoorlijk geluid, waaraan een heel legioen gelouterde muzikanten heeft bijgedragen.
Sky Trails gunt uiteenlopende blazers alle ruimte, maar er is ook een belangrijke rol weggelegd voor zoon James Raymond en uiteraard duikt ook de vrijwel onmisbare pedal steel van virtuoos Greg Leisz op.
Bij beluistering van Sky Trails moest ik met grote regelmaat aan de platen van Steely Dan en de soloplaten van Donald Fagen denken, maar de nieuwe plaat van de inmiddels 76 jaar oude muzikant heeft ook raakvlakken met de muziek van Toto, een deel van de soloplaten van Don Henley, Paul Simon en Sting en met de muziek die David Crosby zelf maakte met CPR.
Ondanks al het vergelijkingsmateriaal is Sky Trails uiteindelijk vooral een David Crosby plaat. De stem van de Amerikaanse muzikant herken je nog altijd uit duizenden en hoewel de stembanden van David Crosby na 76 jaar wel wat versleten zijn, is hij op Sky Trails verrassend goed bij stem.
De plaat gaat zoals gezegd flink aan de haal met invloeden uit de jazz en de jazzy popmuziek, maar er is gelukkig ook ruimte voor zijn oude liefde. In wat meer folky songs krijgt David Crosby een keer fraai gezelschap van zangeres Becca Stevens en covert hij op zeer fraaie wijze Joni Mitchell’s Amelia.
Door het volle en warme geluid, de jazzy invloeden, de prachtige accenten van piano, gitaar, synths en blazers en de mooie stem van David Crosby is Sky Trails een plaat die het uitstekend doet op de late avond, maar de plaat verdient meer dan een rol op de achtergrond.
David Crosby weet dat hij niet het eeuwige leven heeft en maakt de afgelopen jaren in stevig tempo muziek van hoog niveau. Met Croz en Lighthouse maakte de Amerikaan al meer memorabele soloplaten dan in de decennia ervoor, maar met het bijzonder fraaie Sky Trails legt hij de lat nog net een stukje hoger. Erwin Zijleman