Dat dacht ik tenminste, want in mijn eigen platenkast stamt het laatste wapenfeit van de band uit Sydney uit 1988; het jaar waarin het Nederlands voetbalelftal voor het eerst en voor het laatst een prijs pakte.
Net als dit Nederlands voetbalelftal stak The Church ook in de jaren 90 en de eerste 15 jaar van het nieuwe millennium in goede vorm, maar helaas begin ik dat nu pas te ontdekken.
Waar het Nederlands voetbalelftal momenteel de weg flink kwijt is, steekt The Church nog steeds in een blakende vorm. Het vorige week verschenen man woman life death infinity is de eerste plaat van The Church die ik de afgelopen 25 jaar heb beluisterd en wat is het een goede plaat.
The Church maakte in mijn beleving lekker in het gehoor liggende popliedjes met een flink 80s twist, maar laat op haar nieuwe plaat een duidelijk ander geluid horen, wat gezien het verstrijken der jaren en de stapel tussenliggende platen ook niet zo gek is.
Ook op man woman life death infinity maakt The Church aangenaam klinkende popliedjes die af en toe denken aan die van de roemruchte landgenoten The Go-Betweens, maar The Church heeft deze aangenaam klinkende popliedjes vervolgens overgoten met een enorme bak psychedelica.
man woman life death infinity klinkt heerlijk zweverig en citeert zowel uit de spacerock uit de jaren 70 als uit de psychedelica van Pink Floyd, maar de plaat heeft ook genoeg te bieden voor de muziekliefhebber die beide benen liever op de grond houdt. Waar in de spacerock en de psychedelica de neiging bestaat om lang uit te weiden in songs die pas na een minuut of zes op gang komen, houdt The Church vast aan popliedjes van rond de vier minuten en aan popliedjes met een kop en een staart.
Door het breed uitwaaiende geluid, de atmosferische klanken, de ongrijpbare geluiden en het lage tempo zijn het popliedjes die anders klinken dan die van de meeste andere bands van het moment, maar voor liefhebbers van psychedelische pop is het genieten.
The Church was voor mij tot voor kort een kind van de jaren 80 en dat zijn jaren die nog altijd invloed hebben op het geluid van de band, die volgend jaar overigens haar veertigste verjaardag viert. man woman life death infinity doet af en toe denken aan Echo & The Bunnymen en The Psychdelic Furs, maar heeft ook zeker raakvlakken met de American Underground van een band als The Dream Syndicate en put hiernaast zoals gezegd stevig uit de archieven van de jaren 70.
Door de bijzondere combinatie van invloeden en het goede gevoel voor aanstekelijke en aansprekende popliedjes heeft The Church op haar oude dag een plaat afgeleverd die er van de eerste tot en met de laatste noot toe doet en die zich makkelijk weet te onderscheiden van al die andere platen die op het moment uit komen. Het is voor een ieder die de band de afgelopen decennia is blijven volgen waarschijnlijk geen verrassing, maar voor mij wel. Heerlijke plaat. Erwin Zijleman