Als een plaat wordt onthaald als het debuut van het decennium ben ik onmiddellijk op mijn hoede, maar toen ik eenmaal had geluisterd naar het debuut van Wolf Alice kon ik alleen maar bevestigen dat My Love Is Cool inderdaad een prima debuut was, dat in het betreffende jaar met de besten mee kon.
Ik moet toegeven dat ik sindsdien nauwelijks meer naar de muziek van Wolf Alice heb geluisterd, waardoor de tweede plaat van de band niet onmiddellijk boven op de stapel lag. Toen Visions Of A Life daar eenmaal terecht was gekomen was ik wederom snel om. Op haar tweede plaat heeft Wolf Alice de sterke punten van haar debuut behouden, maar zet het ook een flinke volgende stap of eigenlijk meerdere volgende stappen.
Op haar debuut blonk Wolf Alice al uit door veelzijdigheid. De band uit Londen ging nadrukkelijk aan de haal met invloeden uit de folk, shoegaze en dreampop, maar schuwde ook uitstapjes richting new wave, noiserock, indierock en de psychedelica niet. De benevelende maar ook gruizige openingstrack van de nieuwe plaat sluit prima aan op het debuut, maar vanaf de tweede track laat Wolf Alice horen dat het geen ‘one trick pony’ is, ook al was het trucje van het debuut zeker niet eenvoudig.
Het geheime wapen van de band was op het debuut zonder enige twijfel zangeres Ellie Rowsell en deze Ellie Rowsell heeft op Visions Of A Life de touwtjes nog wat steviger in handen. Waar we in de openingstrack nog zwoele en folky vocalen horen die niet onder doen voor die van Mazzy Star’s Hope Sandoval, schreeuwt Ellie Rowsell er in de tweede track als een onvervalste punk op los, om vervolgens in de derde track te overtuigen met een redelijk rechttoe rechtaan popliedje.
Het zorgt voor een wat rommelige start van de plaat, maar vanaf de vierde track gaat Wolf Alice weer verder met het benevelen met heerlijk dromerige klanken met hier en daar een uitbarsting. Ellie Rowsell verrast met bijna gesproken teksten, zwoele of pastorale vocalen en krachtige uithalen en trekt de ene na de andere track naar zich toe.
Waar het geluid van Wolf Alice op het debuut nog redelijk aansloot bij de vaste kaders van genres, heeft de Britse band op haar tweede plaat alle invloeden samen gekneed tot een nieuw geluid. Het is een geluid dat aan de ene kant aanstekelijk en poppy is, maar Wolf Alice zoekt op haar tweede plaat ook de grenzen op en blijft maar schakelen tussen invloeden en tussen uiterst ingetogen en opvallend stevige of eclectische passages met invloeden uit de progrock, de postpunk en de metal en blijft maar imponeren met schitterend gitaarwerk en onderkoelde synths. De ene keer lichtvoetig, de volgende keer loodzwaar, maar altijd bijzonder en intens.
De prachtstem van de frontvrouw is keer op keer de verbindende factor en tilt nagenoeg alle songs op Visions Of A Life naar een hoger plan, maar ook in muzikaal opzicht is Wolf Alice flink gegroeid. De tweede plaat van Wolf Alice bouwt in vrijwel alle tracks op de plaat de spanning prachtig op en streelt zacht en aangenaam of strijkt juist ruw tegen de haren in.
Het zorgt er voor dat de plaat je na twee a drie keer horen volledig heeft ingepakt en vanaf dat moment alleen maar beter wordt. Bands met een debuut dat de hemel wordt in geprezen hebben het meestal niet makkelijk met hun tweede plaat, maar de tweede van Wolf Alice is een prachtplaat die nog meer verlof verdient dan het zo bewierookte debuut. Erwin Zijleman