Neil trad uiteindelijk toe tot Split Enz (dat overigens een aantal geweldige platen op haar naam heeft staan) en ontworstelde zich definitief aan de schaduw van broer Tim toen hij halverwege de jaren 80 Crowded House formeerde. Crowded House maakte een stapeltje prachtplaten en scoorde bovendien een indrukwekkend aantal wereldhits.
Vervolgens maakte Neil ook nog een aantal prima platen met broer Tim (als The Finn Brothers) en een handvol uitstekende soloplaten. Ik had daarom geen enkele reden om te twijfelen aan Neil Finn’s meest recente soloplaat, maar Out Of Silence heeft verassend veel tijd nodig gehad om me te overtuigen.
Dat heeft dit keer niets te maken met de experimenteerdrang die Neil Finn op zijn soloplaten wel vaker laat horen. Integendeel. Out Of Silence vond ik bij de eerste beluisteringen vooral wat te gewoontjes klinken.
De plaat werd live in de studio opgenomen en stond in een uur of vier op de band. Neil Finn zorgt voor de gitaar en zijn inmiddels zo herkenbare zang, waarna met name piano, strijkers en een koor zijn toegevoegd. Dat koor zat me in eerste instantie het meest in de weg, al klinkt het in aanloop naar de kerstdagen best feestelijk.
Ook de rest van de instrumentatie is stemmig, maar weinig avontuurlijk. Out Of Silence wijkt daarom flink af van de vorige soloplaten van Neil Finn, waarop de Nieuw-Zeelandse muzikant steeds zijn grenzen wist te verleggen.
Mijn eerste teleurstelling leek te worden bevestigd door een aantal minder positieve recensies, waarin meerdere synoniemen van het begrip ‘gewoontjes’ werden gebruikt. De laatste weken las ik echter ook een aantal recensies waarin de nieuwe plaat van Neil Finn de hemel in werd geprezen en daarom heb ik Out Of Silence nog maar eens een kans gegeven.
Mogelijk ligt het aan de temperaturen die het vriespunt momenteel naderen, maar waarschijnlijk ben ik inmiddels wat gewend geraakt aan het geluid dat ik een paar weken geleden nog vooral als kitscherig bestempelde. Out Of Silence is nog steeds een plaat met een instrumentatie en versiersels die het goed doen bij de kerstboom, maar toch is mijn luisterervaring inmiddels een hele andere.
Wanneer ik nu luister naar de nieuwe plaat van Neil Finn hoor ik vooral de schoonheid van de songs van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter. Dat Neil Finn volstrekt tijdloze popliedjes van wereldklasse kan schrijven heeft hij de afgelopen decennia al vele malen bewezen en ook op Out Of Silence komen er weer een aantal voorbij.
Neil Finn wordt volgend jaar 60, maar zingt op zijn nieuwe plaat geweldig (waarbij de vocale ondersteuning door het koor vast ook wel wat doet). Het levert een plaat op die Paul McCartney zomaar had kunnen maken, maar niet gemaakt heeft.
Er zijn niet veel platen waarop zoveel tijdloze en uiteindelijk onweerstaanbare popliedjes staan als op Out Of Silence van Neil Finn. Ik zou ze graag nog eens horen in een wat minder overdadige productie, maar ook met de glanzende toplaag die de songs op Out Of Silence hebben gekregen blijven de prachtsongs van Neil Finn uiteindelijk makkelijk overeind. Ik ben vast niet de enige die de plaat vanwege een teveel aan versiering of zelfs wat overdaad terzijde heeft gelegd, maar ik zou de plaat er zeker weer eens bij pakken. Bij mij is het kwartje inmiddels hard gevallen. Erwin Zijleman