Dissolve is een plaat die zich niet makkelijk of helemaal niet in een hokje laat duwen. Emily Underhill verwerkt op het debuut van Tusks invloeden uit de elektronica, triphop, postrock, ambient, dreampop, R&B, pop en postpunk en daarmee heb ik alleen de belangrijkste invloeden op de plaat te pakken.
Dissolve opent met uiterst ingetogen en bijzonder stemmige klanken en een sfeer die je vooral tegen komt in de ambient. Het zijn ook klanken waarin op subtiele wijze de spanning wordt opgebouwd, waarna lome en triphop achtige beats en een even hoge als soulvolle vrouwenstem de track langzaam maar zeker een andere kant op duwen. Het deed en doet me wel wat denken aan de Rotterdamse Sevdaliza, die met Ison nog altijd een van de meest fascinerende platen van 2017 heeft gemaakt, maar de muziek van Tusks slaat meestal net wat andere wegen in.
De stemmige openingstrack wordt gevolgd door een mooi popliedje met heldere vocalen en een donker klankentapijt, dat langzaam maar zeker in intensiteit toeneemt en uiteindelijk ontspoort met een gitaargeluid dat afwisselend aan de shoegaze en de postrock doet denken.
In de derde track lijkt Tusks wat meer te kiezen voor elektronica, maar in een songs die overloopt van dynamiek en afwisselend overweldigend of juist heel subtiel klinkt winnen de gitaren uiteindelijk toch weer aan terrein.
Tusks schakelt op Dissolve makkelijk tussen zwaar aangezette klanken en uiterst subtiele passages en tussen een hoofdrol voor gitaren en elektronica, maar Emily Underhill schakelt nooit op het moment dat je het verwacht. Het maakt van het debuut van Tusks een spannende plaat, maar de muziek van het alter ego van Emily Underhill heeft ook vaak een bijna vervreemdende uitwerking. Dit laatste komt mede omdat de spanningsbogen fraai worden opgebouwd, maar meestal niet tot een climax komen en net zo fraai worden afgebouwd.
De muziek van Tusks is lastig te doorgronden, maar heeft wel een enorme impact. De vaak aardedonkere klanken op de plaat geven de muziek van Tusks vaak een wat beklemmende sfeer, die weer contrasteert met de mooie vocalen van Emily Underhill. Het zorgt er voor dat Dissolve van Tusks een plaat is die veel tijd vraagt en lang niet bij iedereen in de smaak zal vallen, maar zelf raak ik steeds meer onder de indruk van het bijzondere muzikale landschap dat de muzikante uit Londen in elkaar heeft geboetseerd.
Zeker in de laatste tracks op de plaat verdwijnt de dynamiek die je aan het begin van de plaat nog zo vaak op het verkeerde been zet, maar makkelijk maakt Tusks het je nooit, want ook als Emily Underhill kiest voor wat meer pop-georiënteerde ballads, blijft ze je op het verkeerde been zetten met haar even sfeervolle als beangstigende muziek. Bijzondere plaat. Erwin Zijleman