Nog maar net bekomen van het vrijwel onweerstaanbare debuut van de Ierse band The Academic, ben ik nu al weer in de ban van het debuut van de Britse band Shame.
Net als bij The Academic zijn de leden van de uit het Londense Brixton afkomstige band Shame de schoolbanken nog maar net ontgroeid en spelen gitaren de hoofdrol in hun muziek, maar hiermee hebben we de belangrijkste overeenkomsten tussen de beide bands wel gehad.
Waar The Academic kiest voor schaamteloos aanstekelijke en vooral zonnige klinkende popliedjes die zijn geïnspireerd door de meest succesvolle bands uit de geschiedenis van de Britse en Amerikaanse gitaarmuziek, graaft Shame dieper, strijkt het meer tegen de haren in en zoekt het haar inspiratie bij in artistiek opzicht interessante maar in commercieel opzicht minder succesvolle bands als The Fall, Television Personalities en Gang Of Four.
Songs Of Praise is stevig beïnvloed door de muziek die in de hoogtijdagen van de punk en vooral de eerste postpunk golf werd gemaakt en klinkt wat minder groots dan de muziek uit de tweede en derde postpunk golf. De meeste songs op het debuut van Shame zijn rauw, donker en stekelig, maar op een of andere manier verliest de band uit Londen de toegankelijke gitaarsong nergens helemaal uit het oog.
De band laat zich hierbij stevig beïnvloeden door van alles en nog wat, want naast de hierboven genoemde namen hoor ik op Songs Of Praise ook veel van Joy Division, flink wat van The Stranglers, verrassend veel van The Cult en ook wel wat van de bravoure van het jonge U2, maar ook voorzichtige flirts met jaren 90 Britpop iconen Blur en Oasis blijven niet uit.
Het debuut van Shame bevat een aantal zich wat langzamer voortslepende songs en met name deze songs zijn donker gekleurd. Wanneer het tempo wordt opgevoerd en de gitaarwolken breder uitwaaien wordt het voorzichtig wel wat lichter in het muzikale landschap van Shame en duiken hier en daar zelf behoorlijk toegankelijke melodieën en refreinen op.
Shame overtuigt dan opeens net zo makkelijk als de eerder genoemde tijdgenoten The Academic, maar over het algemeen genomen vraagt de muziek van Shame net wat meer tijd. Ik heb Songs Of Praise deze tijd gegund en raak steeds meer onder de indruk van het heerlijke gitaarwerk, dat varieert van loodzwaar tot lichtvoetig, en van de goede songs van de band uit Londen.
De criticus zal beweren dat er niets nieuws onder de zon is. Dat is misschien waar, maar aan de andere kant klinkt Songs Of Praise van Shame anders dan vrijwel alle andere gitaarplaten van het moment. Boven alles is het debuut van Shame een gitaarplaat die je vastgrijpt en pas weer loslaat als de laatste noten wegsterven. Dat is knap. En ook in dit geval bijzonder aangenaam. Erwin Zijleman