Op deze platen eren Marie Limiñana en Lionel Limiñana de gigantische muzikale erfenis van Serge Gainsbourg, maar slepen ze er, over het algemeen samen met flink wat gastvocalisten, ook van alles bij, variërend van 60s psychedelica en flarden van The Velvet Underground tot shoegaze en hedendaagse Franse pop.
Ik heb absoluut genoten van de vorige platen van The Limiñanas, maar nam ze op hetzelfde moment niet heel serieus. Zeker een ‘guilty pleasure’, maar niet direct een krent uit de pop was mijn afweging tot dusver.
Vorige week verscheen de nieuwe plaat van het duo uit Perpignan en langzaam maar zeker raak ik er van overtuigd dat ik mijn mening over The Limiñanas maar eens moet herzien.
Dat betekent niet dat er op Shadow People heel veel is veranderd. Ook voor hun nieuwe plaat hebben Marie en Lionel Limiñana weer flink gespit in het fascinerende oeuvre van Serge Gainsbourg, maar ook dit keer worden de invloeden van deze unieke Franse muzikant met van alles en nog wat vermengd.
In de instrumentale openingstrack worden hippieklanken, compleet met sitar, uit de jaren 60 gecombineerd met gruizige shoegaze gitaren en zo heeft herbergt iedere track op Shadow People combinaties van invloeden die je niet verwacht.
Net als op haar vorige plaat heeft het Franse duo een beroep gedaan op een aantal gastvocalisten, onder wie The Brian Jonestown Massacre voorman Anton Newcombe, die de hoogtijdagen van The Jesus And Mary Chain laat herleven en actrice Emmanuelle Seigner, die een vleugje zuchtmeisje toevoegt aan het voornamelijk gruizige geluid van The Limiñanas. Verder duikt ook dit keer Joy Division en New Order bassist Peter Hook op en wordt een van de tracks bijzonder fraai versierd met de man’s uit duizenden herkenbare baslijnen.
Ook op Shadow People vermaakt The Limiñanas weer met meedogenloos aanstekelijke popliedjes en vele twists. Door het Franse tintje dat het duo uit Perpignan geeft aan haar muziek klinkt ook Shadow People weer anders dan de meeste andere platen van het moment, maar waar ik de muziek van The Limiñanas tot dusver beluisterde als een ‘guilty pleasure’, kan ik dit keer alleen maar concluderen dat Marie en Lionel Limiñana en hun muzikale medestanders een verdomd goede plaat hebben gemaakt.
Het is een plaat met gruizige psychedelica als rode draad, maar wat zit er veel moois verstopt onder de gruizige gitaarlagen en de wat zweverige klanken. The Limiñanas beginnen in de jaren 60, maar citeren dit keer ook stevig uit de jaren 80 en slaan vervolgens een brug naar het heden. De songs op de plaat zitten na één keer horen stuk voor stuk in je hoofd, al is het maar vanwege de geweldige melodieën en het zwoele Franse tintje.
Shadow People laat zich, net als veel van de platen van Serge Gainsbourg, beluisteren als een soundtrack bij een niet bestaande film. Het is een film waarvan je zelf de beelden mag bedenken, wat de luistertrip van The Limiñanas nog wat fascinerender maakt. Dat The Limiñanas een heuse krent uit de pop hebben afgeleverd zal inmiddels duidelijk zijn. Erwin Zijleman