Dave Cobb is de neef van Brent en was uiteraard bereid om het officiële debuut van zijn familielid te voorzien van de productie die de afgelopen jaren zoveel platen uit Nashville en omstreken de hoogte in heeft getild.
Het zorgde ervoor dat Brent Cobb met Shine On Rainy Day aansluiting vond bij hedendaagse countryhelden als Chris Stapleton, Jason Isbell en Sturgill Simpson, waardoor ik met veel belangstelling uit keek naar de nieuwe plaat van de muzikant uit Ellaville, Georgia.
Ook voor zijn nieuwe plaat Providence Canyon kon Brent Cobb een beroep doen op zijn beroemde neef, waardoor ook zijn nieuwe plaat weer fantastisch klinkt. Bij beluistering van Shine On Rainy Day vroeg ik me overigens vaak af wat er nu precies zo bijzonder was aan de muziek van Brent Cobb en dat is een vraag die ook weer opduikt nu Providence Canyon met enige regelmaat uit de speakers komt.
Voor vernieuwing ben je bij Brent Cobb immers niet echt aan het juiste adres. De singer-songwriter uit Georgia maakt muziek die ook een aantal decennia geleden al werd gemaakt en die in hokjes als outlaw country en countryrock is te duwen. Het tijdloze karakter van de muziek geeft ook Providence Canyon weer een bepaalde charme, maar het is de kwaliteit van de songs die van de nieuwe plaat van Brent Cobb zo’n goede plaat maakt.
Vergeleken met zijn voorganger is Providence Canyon een wat minder ingetogen plaat. Brent Cobb vermaakt ook op zijn nieuwe plaat met warmbloedige en lome countrysongs, maar grijpt ook met enige regelmaat naar stevigere gitaren, die Brent Cobb’s Georgia tijdelijk verlaten voor Alabama; de staat die voor eeuwig verbonden is met de Southern Rock (van bijvoorbeeld Lynyrd Skynyrd). Hier blijft het niet bij want de songs van Brent Cobb zijn dit keer ook voorzien van een soul- en bluesinjectie, die het Zuidelijke karakter van zijn muziek nog wat verder versterkt.
In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het allemaal geweldig, maar de Amerikaan is ook nog eens voorzien van een bijzonder aangename stem, die net zo tijdloos klinkt als zijn muziek. Providence Canyon is een plaat die heerlijk kan voortkabbelen op de achtergrond, maar het is ook een plaat die je van je sokken kan blazen of je stevig kan raken.
Het levert uiteindelijk een plaat op die niet onder doet voor de platen van de eerder genoemde smaakmakers als Chris Stapleton, Jason Isbell en Sturgill Simpson, die Brent Cobb qua naam en faam nog achter zich moet laten. Dat kan alleen maar een kwestie van tijd zijn. Providence Canyon neemt je op aangename wijze mee terug naar de platenkast uit het verlededen, maar sluit ook aan bij het beste van het moment. Een prestatie van formaat als je het mij vraagt. Erwin Zijleman