The ArchAndroid uit 2010 en The Electric Lady uit 2013 waren buitengewoon fascinerende platen die nadrukkelijk buiten de lijntjes van de R&B kleurden en er een waslijst aan invloeden bij sleepten.
Het zijn platen die me wel wat deden denken aan de platen die Prince maakte in zijn beste dagen en het was dan ook geen verrassing dat het genie uit Minneapolis opdook op The Electric Lady.
We zijn inmiddels vijf jaar verder en een bijdragen van Prince zit er helaas niet meer in, maar ook voor haar nieuwe plaat Dirty Computer heeft de in Kansas City geboren muzikante weer een aantal grote namen weten te strikken. De grootste naam van het stel duikt direct op in de titeltrack en openingstrack waarin subtiele Beach Boys achtige koortjes de hand van Brian Wilson verraden.
De openingstrack doet vermoeden dat Janelle Monáe ook op haar derde plaat weer met een smeltkroes vol invloeden op de proppen gaat komen, maar Dirty Computer kleurt een stuk minder buiten de lijntjes dan zijn twee voorgangers. Op haar derde plaat kiest Janelle Monáe wat meer voor de pop en de R&B en vindt ze hier en daar aansluiting bij Beyoncé en haar zus Solange (die ik persoonlijk veel interessanter vind).
Iedereen die nu bang is dat Janelle Monáe is gezwicht voor de mainstream pop kan ik gerust stellen. Ook Dirty Computer is weer een avontuurlijke plaat die een veelheid aan invloeden laat horen en die veel interessanter is dan de platen van de in commercieel opzicht meest succesvolle popprinsessen.
De derde plaat van Janelle Monáe klinkt fantastisch en zit vol interessante en onverwachte uitstapjes. Hier en daar klinkt het me net wat te aanstekelijk en toegankelijk, als in de track waarin de dochter van Lenny Kravitz act de présance geeft, maar het grootste deel van Dirty Computer houdt je gelukkig weer op het puntje van de stoel.
Janelle Monáe kan op honingzoet en fluisterzacht zingen, maar kan in energieke raps ook flink uithalen en stevig van leer trekken tegen het nog steeds alom aanwezige seksisme en racisme in de wereld.
Zoals eerder gezegd was Prince van de partij op de vorige plaat van Janelle Monáe, maar waar de veel te vroeg overleden muzikant een bescheiden rol speelde op The Electric Lady, speelt hij de hoofdrol op Dirty Computer. Prince wordt geëerd in een van de tracks, maar heeft met zijn baanbrekende platen flink wat andere tracks op de plaat beïnvloed. Zeker in de funky tracks treedt Janelle Monáe in de voetsporen van haar muzikale held, maar in de wat meer tegen de R&B leunende tracks maakt ze ook nog eens de muziek die Prince zelf helaas niet meer kan maken.
Dirty Computer klonk op het eerste gehoor absoluut wat minder bijzonder dan zijn voorganger of zelfs wat gewoontjes, maar na een aantal luisterbeurten ben ik toch weer behoorlijk in de ban van de muziek van Janelle Monáe. De afgelopen jaren duikt er steeds weer een plaat met het R&B etiket op in mijn jaarlijstje. Dit jaar reserveer ik dit plekje alvast voor Dirty Computer, dat moet worden gezien als een masterclass in het maken van in artistiek opzicht interessante pop. Jammer overigens dat Janelle Monáe haar platen nog steeds niet op vinyl uitbrengt, want Dirty Computer lijkt gemaakt voor vinyl. Erwin Zijleman