Toch waren de unieke en uit duizenden herkenbare gitaarloopjes van Johnny Marr minstens net zo belangrijk voor het geluid van The Smiths als de al even herkenbare zang van Morrissey. Waar ik Morrissey na het uiteen vallen van The Smiths altijd ben blijven volgen, is een soloplaat van Johnny Marr tot dusver nooit iets geweest waar ik enthousiast voor opveerde.
Daarmee doe ik de gitarist uit Manchester geen recht, want de soloplaten die Johnny Marr tot dusver maakte waren zeker niet slecht, maar op een of andere manier deden ze me helemaal niets; iets wat ook gold voor de andere bands en projecten waarin Johnny Marr opdook. Ook de nieuwe soloplaat van Johnny Marr, Call The Comet, heb ik al een tijdje in huis, maar in de rangorde die ik voor deze week had gemaakt leek het nieuwe solowerk van Johnny Marr kansloos.
Waarom ik het toch heb geprobeerd weet ik niet, maar toen Call The Comet eenmaal uit de speakers kwam kon ik alleen maar concluderen dat Johnny Marr een hele lekkere plaat heeft gemaakt. Het opvallende is dat het een lekkere plaat is met een aantal zwakke schakels. Johnny Marr zingt redelijk, maar mist natuurlijk de grandeur van Morrissey, wat je het best hoort in de songs op de plaat die net wat te opzichtig tegen de erfenis van The Smiths aan schurken.
Johnny Marr is natuurlijk wel een geweldig gitarist, maar dat etaleert hij niet heel nadrukkelijk op Call The Comet. Natuurlijk imponeert de Brit hier en daar met prachtige loopjes, geweldige riffs of prima solo’s, maar op Call The Comet draait het vooral om de songs en niet alleen om het gitaarwerk.
Het zijn songs die zoals gezegd hier en daar tegen het werk van The Smiths aan zitten, maar in de meeste tracks op de plaat bestrijkt Johnny Marr een veel breder palet. Call The Comet heeft zich stevig laten inspireren door de Britpop uit de jaren 90, maar verwerkt net zo makkelijk invloeden uit de postpunk of uit de 70s bluesy hardrock en komt ook nog op de proppen met songs die raken aan U2 in wat meer geïnspireerde dagen.
Johnny Marr maakt misschien niet zoveel indruk als zanger en stelt zich als gitarist verrassend bescheiden op, maar de songs op Call The Comet zijn van hoog niveau. Het zijn deze songs die Call The Comet een flinke boost geven, waarna je steeds meer oor krijgt voor het bij vlagen wel degelijk aanwezige fantastische gitaarwerk op de plaat, wat de plaat nog meer kleur en kracht geeft.
Johnny Marr was voor mij lange tijd de gitarist die kleur gaf aan de jaren 80 en 90, maar vervolgens nooit meer echt indruk wist te maken, maar met zijn nieuwe plaat is echt helemaal niets mis. Het is een plaat die je meeneemt langs een aantal decennia Britse gitaarmuziek en hierbij continu vermaakt met uitstekende songs. Erg lekkere plaat dus. Erwin Zijleman