Het bijzondere eigen geluid van Anna Calvi
De muziek van Anna Calvi riep tot dusver vooral associaties op met de muziek van anderen (en met name PJ Harvey), maar op Hunter sleutelt de Brits-Italiaanse singer-songwriter nadrukkelijk aan een duidelijker eigen geluid. Het is een geluid dat aan de ene kant toegankelijker klinkt dan we van haar gewend zijn, maar het is ook een geluid dat, mede door de zeer persoonlijke teksten, ook verrassend intens, donker en krachtig is. Hunter is hierdoor een plaat die nog heel lang door groeit en als Anna Calvi je eenmaal bij de strot grijpt laat ze niet meer los.
De Brits-Italiaanse muzikante Anna Calvi imponeerde in 2011 met haar titelloze debuut. Het was een debuut vol weergaloos gitaarwerk dat terecht de hemel in werd geprezen. Brian Eno noemde haar “the biggest thing since Patti Smith”, terwijl een toonaangevend muziektijdschrift haar in één adem noemde met Maria Callas, Nina Simone, Edith Piaf, PJ Harvey, Siouxsie Sioux, Nick Cave, David Bowie, Captain Beefheart, Ravel, Debussy, Messien en Patti Smith.
Zelf hoorde ik vooral veel van de eerste platen van PJ Harvey en ook dat is vergelijkingsmateriaal waarmee je thuis kunt komen. De donkere en zelfs wat onheilspellende sfeer op het debuut van Anna Calvi deed de rest en zorgde voor een plaat die aan kwam als de spreekwoordelijke mokerslag.
De in 2013 verschenen opvolger One Breath ging deels verder waar het debuut drie jaar eerder ophield, maar experimenteerde ook met elektronica en vervormde gitaren, die herinnerden aan de Berlijnse periode van Bowie. One Breath werd minder goed ontvangen dan het debuut en ik vond het destijds ook wel wat minder dan dit debuut, maar toen ik de plaat een aantal dagen geleden weer eens beluisterde was ik toch wel onder de indruk.
Heel veel tijd om er bij stil te staan heb ik niet, want inmiddels is ook de derde plaat van Anna Calvi verschenen. Ook op Hunter horen we weer het inmiddels herkenbare Anna Calvi geluid. Het is nog altijd een geluid dat bestaat uit gelijke delen PJ Harvey en Siouxsie Sioux, aangevuld met een beetje Patti Smith en een flinke hoeveelheid Anna Calvi.
Hunter opent nog wat lichtvoetiger dan Anna Calvi liet horen op One Breath, maar schijn bedriegt. De gitaren en met name de keyboards klinken hier en daar misschien voorzichtig zonnig, maar de ritmesectie legt nog altijd een donkere basis, terwijl de vocalen van Anna Calvi ruw van zich af bijten. Het fraaie gitaarwerk van Anna Calvi is dit keer wat minder prominent aanwezig, maar af en toe snijden de gitaren nog altijd prachtig door de songs heen.
Hunter is een zeer persoonlijke plaat waarop Anna Calvi niet alleen het einde van een relatie verwerkt, maar bovendien de strijd aan gaat met de genderhokjes en ideeën over seksualiteit die nog altijd dominant aanwezig zijn in onze samenleving. Het persoonlijke en strijdbare hoor je natuurlijk in de teksten, maar ook het geluid op de plaat heeft iets dwingends en dreigends, zeker als de tracks wat langer duren en iets bezwerends hebben.
Hunter werd geproduceerd door Nick Launay, die eerder prachtige dingen deed voor onder andere Nick Cave, Grinderman, The Arcade Fire, Yeah Yeah Yeahs en een legioen bands uit de postpunk scene. Het knappe van de productie van Hunter is dat de muziek van Anna Calvi aan de ene kant toegankelijker klinkt, maar aan de andere kant ook urgenter en duisterder is.
Net als bij eerste beluistering van One Breath vond ik het niet onmiddellijk net zo goed en indrukwekkend als het debuut van Anna Calvi, maar Hunter is een echte groeiplaat. Het is een plaat die zich bovendien langzaam maar zeker ontworstelt aan de vergelijking met alle eerder genoemde grootheden, waarna Anna Calvi overblijft. Mijn advies: investeer in deze plaat en hoor hem groeien en beklijven. Waar het eindigt durf ik nog niet te voorspellen, maar Hunter kan wel eens hoog reiken. Erwin Zijleman
De digitale versie van Hunter van Anna Calvi is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://annacalvi.bandcamp.com.