Twee jaar geleden lukte het niet tussen mij en The Breath, maar de tweede plaat van het Britse tweetal is van grote klasse. De instrumentatie is prachtig en beeldend en zangeres Ríoghnach Connolly zingt de sterren van de hemel. Folk en jazz vieren de boventoon op Let The Cards Fall, maar The Breath heeft een plaat gemaakt die zich niet in een hokje laat duwen. Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe knap het allemaal in elkaar steekt en hoe mooi en bijzonder zowel de instrumentatie als de vocalen zijn. Bij het debuut had ik nog flink wat twijfels, maar nu ben ik echt helemaal om. Prachtplaat van de eerste tot en met de laatste noot.
De twee muzikanten uit Manchester bundelden de krachten een jaar of acht geleden en namen vervolgens ruim de tijd voor het uiteindelijk pas in 2016 verschenen Carry Your Kin.
De op Peter Gabriel’s Real World Records verschenen plaat werd goed ontvangen, maar tussen Carry Your Kin en mij wilde het maar niet klikken. Het was me net wat teveel traditionele folk en zeker ook net wat teveel bombast, waardoor de plaat uiteindelijk vrij snel naar de achtergrond verdween.
Ik had dan ook geen hele hoge verwachtingen van het deze week verschenen Let The Cards Fall, maar de tweede van The Breath bevalt me veel beter dan het debuut van het tweetal, dat ik ook nog maar even heb beluisterd en overigens inmiddels wel meer kan waarderen dan twee jaar geleden.
Waar Ríoghnach Connolly en Stuart McCallum eindeloos schaafden aan hun debuut, werd de opvolger in betrekkelijk korte tijd opgenomen. Het heeft er voor gezorgd dat de tierelantijntjes naar de achtergrond zijn gedrongen en de vocalen van Ríoghnach Connolly alle ruimte krijgen. Dat is een wijs besluit want de zangeres uit Manchester laat op Let The Cards Fall horen dat ze een groot zangeres is.
De zang op de tweede plaat van The Breath herinnert aan de grote folkzangeressen uit de Britse folk uit de vroege jaren 70, maar Ríoghnach Connolly heeft af en toe ook iets van Kate Bush en kan bovendien verrassend soulvol zingen en dan klinken als een jazzy versie van Adele of een wat minder rokerige versie van Portishead’s Beth Gibbons.
Natuurlijk gaat het op Let The Cards Fall niet alleen om de prachtige zang van Ríoghnach Connolly, want ook de instrumentatie en arrangementen op de plaat zijn weer wonderschoon. Stuart McCallum tekent voor de subtiele maar werkelijk prachtige gitaarlijnen, terwijl een aantal voormalige collega’s van The Cinematic Orchestra de songs van The Breath voorzien van stemmige en vaak beeldende klanken.
Zowel de instrumentatie als de vocalen op de plaat schreeuwen om beluistering met de koptelefoon, want zonder bijgeluiden klinkt alles nog mooier en komen bovendien meer fraaie accenten aan de oppervlakte.
Waar het debuut van The Breath voor mij te vaak wat overdadig klonk, is de tweede plaat van het Britse duo een uiterst ingetogen plaat van grote schoonheid. De wat melancholische klanken op Let The Cards Fall bevatten flink wat elementen uit de folk en de jazz, maar echt in een hokje duwen kun je de muziek van het duo uit Manchester niet. Twee jaar geleden begreep ik alle ophef over The Breath niet zo, maar de tweede plaat van Ríoghnach Connolly, Stuart McCallum en de geweldige gastmuzikanten is van grote schoonheid. Erwin Zijleman
Ga voor de muziek van The Breath ook naar de bandcamp pagina van de band: https://thebreathmusic.bandcamp.com/album/let-the-cards-fall.