Siesta van Hater wordt op de eigen bandcamp pagina misschien nog wel het mooist omschreven: “Siesta is the perfect soundtrack for that summer romance and the inevitable break up. Heartbreak has never sounded so sweet!”. Siesta loopt inderdaad over van melancholie, maar wat zijn de popliedjes van de Zweedse band ook mooi en veelzijdig ingekleurd, iets dat je vooral hoort wanneer je de tijd neemt om naar Siesta te luisteren. Siesta geeft vervolgens steeds meer geheimen prijs, sleept er steeds meer invloeden bij en betovert bijna een uur lang met popliedjes die groeien en groeien. Laat die donkere dagen maar komen, de soundtrack ligt klaar.
Allmusic.com omschrijft het mooi wanneer het de zang van frontvrouw Caroline Landahl probeert te typeren: “the band has a singer who can go beyond bittersweet and into real sadness when the need arises.” Het is een treffende omschrijving, want Siesta van Hater is een plaat die tijdelijk donkere wolken voor de zon schuift en je gemoedstoestand even een duw naar beneden geeft. Daar moet je tegen kunnen, maar voor een ieder die niet al te somber wordt van vallende blaadjes, valt er op de tweede plaat van Hater veel te genieten. Heel veel zelfs.
Iedereen zal zijn of haar eigen associaties hebben bij beluistering van de tweede plaat van de Zweedse band (het debuut werd twee jaar geleden in eigen beheer uitgebracht), maar zelf hoor ik vooral veel van The Sundays en van landgenoten The Concretes. Net als The Sundays maakt Hater subtiele georkestreerde popliedjes met bijzonder mooie gitaarlijnen en zang vol weemoed. De Zweedse band pint zich echter niet vast op een genre en experimenteert ook nadrukkelijk met invloeden uit onder andere de dreampop, de postpunk en de noiserock.
Vergeleken met de meeste van haar soortgenoten neemt Hater de tijd voor haar songs (de meeste songs op de plaat duren langer dan vier minuten) en bovendien levert de Zweedse band bijna een uur muziek af. Dit vond ik bij eerste beluistering nog wat veel van het goede, al is het maar omdat de variatie in de muziek van Hater bij eerste beluistering niet heel groot lijkt, maar inmiddels kan Siesta me niet lang genoeg duren.
Zeker wanneer je wat langer luistert naar de muziek van Hater is het een plaat om lekker bij weg te dromen, waarbij zonnige lentedagen voor de afwisseling eens zijn verruild voor donkere herfstdagen. Wanneer je ook nog wat beter luistert naar Siesta, hoor je hoe knap het allemaal in elkaar steekt en hoe Hater met kleine stapjes stiekem de grenzen naar andere genres overschrijdt. Siesta bevat talloze fraaie accenten (bijvoorbeeld van een stemmige saxofoon, donkere bassen en 80s synths), die de songs niet alleen flink boven het maaiveld uit tillen, maar er bovendien voor zorgen dat de muziek van de band uit Malmö blijft verrassen en betoveren.
Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van de wat sombere vocalen van Caroline Landahl, maar mij heeft ze steeds steviger te pakken met haar fluisterzachte zang vol weemoed en melancholie. In de wat zweverige songs hoor ik af en toe echo’s van The Cocteau Twins, maar wanneer Hater het tempo wat opvoert en de gitaren nog net wat gruiziger klinken, hoor ik ook wel wat van Lush; de band die wat mij betreft kleur gaf aan de dreampop, terwijl de rijker georkestreerde songs raken aan de Schotse melancholie van Belle And Sebastian. Het maakt beluistering van Siesta steeds boeiender en zo langzamerhand ben ik er wel van overtuigd dat Hater een prachtplaat heeft afgeleverd. Erwin Zijleman
Siesta van Hater is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://hatermalmo.bandcamp.com.