Ik had vroeger niet zo gek veel met John Hiatt, maar sinds de overgang naar het nieuwe millennium is bijna alles dat hij maakt goed. Heel goed. Ook The Eclipse Sessions staat weer vol met typische John Hiatt muziek. Laid back rootsmuziek met flink wat blues die af en toe gas geeft, maar meestal vrij ingetogen is. Fraai begeleid door een prima band overtuigt de Amerikaan ook dit keer met zijn mooie verhalen, zijn geweldige gitaarspel en zijn stem die door het randje gruis alleen maar mooier en doorleefder klinkt. Misschien niet heel veel nieuws, maar wat is het weer goed. Topmuzikant, topplaat.
Ik vond John Hiatt in het verleden altijd wat wisselvallig, maar sinds de start van het huidige millennium verkeert de Amerikaanse muzikant in een uitstekende en bovendien opvallend constante vorm.
John Hiatt leverde de afgelopen 18 jaar tien platen af en er zit geen slechte of middelmatige tussen. Sterker nog, de meeste van deze platen doen wat mij betreft niet onder voor de man’s vermeende meesterwerk Bring The Family uit 1987.
De afgelopen vier jaar was het angstig stil rond de al een tijd vanuit Nashville, Tennessee, opererende muzikant, maar gelukkig is John Hiatt terug met een nieuwe plaat. The Eclipse Sessions is een typische John Hiatt plaat en het is er een die niet onder doet voor al die zo overtuigende voorgangers van de laatste 18 jaar.
Nieuwe zieltjes gaat de Amerikaanse muzikant er waarschijnlijk niet mee winnen, maar voor de liefhebbers van zijn werk is het weer smullen. The Eclipse Sessions trekt de lijn van de vorige platen van John Hiatt door, wat betekent dat er veel ruimte is voor wat meer ingetogen tracks, maar het gaspedaal af en toe ook wordt ingetrapt. John Hiatt laat zich op zijn nieuwe plaat begeleiden door een hecht spelende band en tekent uiteraard zelf weer voor prachtig, vaak wat bluesy, gitaarwerk. The Eclipse Sessions klinkt gelukkig wat warmer dan voorganger Terms Of My Surrender, dat mij qua geluid en productie net wat minder goed beviel.
De stembanden van de Amerikaanse muzikant zijn al jaren aan flinke slijtage onderhevig en op The Eclipse Sessions klinkt het allemaal nog wat gruiziger en doorleefder. Persoonlijk hou ik er wel van, want het geeft de songs op de plaat ook iets emotioneels en kwetsbaars, waardoor de plaat nog wat meer ontroert.
John Hiatt bestrijkt binnen de Amerikaanse rootsmuziek al lange tijd een breed palet en dat doet hij ook op zijn nieuwe plaat, die een voorkeur heeft voor bluesy rootsrock, maar ook opschuift richting folk en country. John Hiatt staat bekend om de mooie verhalen die hij vertelt en deze spelen ook op zijn nieuwe plaat weer een belangrijke rol, waarbij het niet zoveel uitmaakt of de Amerikaan de grote thema’s aanpakt of kleine persoonlijke ervaringen uitwerkt.
Het levert een plaat op die misschien niet heel veel verschilt van zijn voorgangers, maar persoonlijk bevalt The Eclipse Sessions me net wat beter dan deze voorgangers. Er zit wat meer rust in de muziek van John Hiatt, waardoor de plaat net wat dieper graaft en ook wat langer door groeit. Bovendien is het gitaarwerk dit keer echt fenomenaal. Ik was in de jaren 70, 80 en 90 geen heel groot fan van de man, maar wat John Hiatt de afgelopen twee decennia neerzet is van een bijzonder hoog niveau en het wordt alleen maar beter. Erwin Zijleman
De digitale versie van The Eclipse Sessions is ook vergelijkbaar via de bandcamp pagina van John Hiatt: https://johnhiatt.bandcamp.com/album/the-eclipse-sessions.