Laura Gibson dook alweer twaalf jaar geleden op als ingetogen folkie, maar heeft haar songs in de loop der jaren voorzien van steeds rijkere arrangementen. De arrangementen op haar nieuwe plaat Goners zijn prachtig, maar staan volledig in dienst van de songs, die thema’s als verlies en verdriet bezingen. Het levert een aantal aanstekelijk klinkende songs op, die voorzichtig opschuiven richting pop, maar Laura Gibson is ook haar folkroots niet vergeten of kan opschuiven richting ambient. De schoonheid in de instrumentatie contrasteert hier en daar wat met de bijzondere stem van de Amerikaanse, maar ik heb er wel wat mee. Mooie plaat.
Goners is alweer de vijfde plaat van de singer-songwriter uit Portland, Oregon, die in 2006 voor het eerst opdook met If You Come To Greet Me. Op haar debuut maakte Laura Gibson muziek die aan de ene kant klonk als traditionele Amerikaanse folk, maar het was wel folk met een twist, waardoor de plaat ook werd omarmd door de liefhebbers van de alt-folk die in eerste instantie door Devendra Banhart op de kaart werd gezet.
Op de platen die volgden voorzag Laura Gibson haar songs van steeds rijkere arrangementen, al schuwde ze de intieme folksong ook nog steeds niet. Goners is de opvolger van Empire Builder, dat werd gemaakt nadat een gasexplosie het huizenblok in New York waar Laura Gibson woonde verwoeste en ze al haar persoonlijke spullen en de nodige instrumenten, teksten en muziek verloren zag gaan.
Goners werd opgenomen in Portland, Oregon, waar Laura Gibson opnieuw samenwerkte met producer John Askew, die ook bij de vorige plaat achter de knoppen zat. Samen met een aantal bevriende muzikanten, onder wie Death Cab For Cutie gitarist Dave Depper, werden de ruwe schetsen van songs voorzien van bijzonder fraaie arrangementen.
Goners is een plaat die zoals gezegd fraai kleurt bij de herfst. De plaat is voorzien van atmosferische klanken, waarin met name de piano en vleugel van Laura Gibson worden verrijkt met flink wat synths, percussie en hele mooie bijdragen van strijkers en blazers. Zeker wanneer de arrangementen stevig worden aangezet vult de ruimte zich met donkere en atmosferische of zelfs zweverige klanken, wat goed aansluit op de bijzonder mooie teksten van de songs, die verlies en verdriet als centraal thema hebben.
In de rijk ingekleurde songs drijft Laura Gibson flink af van de traditionele folk waarmee ze ooit doorbrak en dat doet ze ook in de wat moderner klinkende songs, waarin avontuurlijke percussie de songs van de Amerikaanse singer-songwriter een aanstekelijke of zelfs hitgevoelige twist geeft. Laura Gibson is de folk echter niet helemaal vergeten en gooit er af en toe ook nog een uiterst ingetogen song doorheen. Het zijn songs waarin ze vrijwel volledig moet vertrouwen op haar stem. Het is een stem die in het verleden is vergeleken met die van Karen Dalton en Joanna Newsom, maar ik vind de stem van Laura Gibson toch een stuk aangenamer en meestal gewoon mooi.
Laura Gibson is er wederom in geslaagd om een plaat te maken die net wat anders klinkt dan zijn voorgangers en ik vind hem weer net wat beter, zeker als de regen met bakken naar beneden komt, zoals tijdens het intypen van deze recensie. Erwin Zijleman