Een in Amerikaanse rootsmuziek ondergedompelde Alanis Morissette hoorde ik bij eerste beluistering van het debuut van Suzanne Santo, maar het debuut van de singer-songwriter uit Cleveland, Ohio, is veel meer dan dat. Ruby Red is een plaat die betovert met een vol en veelkleurig geluid, die imponeert met de rauwe en doorleefde strot van Suzanne Santo en die ook nog eens eindeloos vermaakt door de geweldige songs op de plaat. Het is een plaat die met geen mogelijkheid over het hoofd kan worden gezien, wat bij de tweede kans van Ruby Red dan ook echt niet mag gebeuren. Wat een ontdekking.
Daar merken we in Nederland vooralsnog helaas niet veel van. Honeyhoney, het duo dat Suzanne Santo inmiddels enkele jaren vormt met Ben Jaffe, krijgt in Nederland nog geen poot aan de grond, ondanks drie uitstekende platen, waarvan met name het in 2015 verschenen en door Dave Cobb geproduceerde “3” alle aandacht verdient.
In 2016 werkte Suzanne voor het eerst samen met de Amerikaanse singer-songwriter en producer Butch Walker (die ik sinds het geweldige en uit 2008 stammende Sycamore Meadows uit het oog ben verloren) en dit resulteerde vorig jaar in Suzanne Santo’s eerste soloplaat Ruby Red. De plaat deed helemaal niets in Nederland, maar mag nu gelukkig in de herkansing. Dat is maar goed ook, want wat is dit een goede plaat.
Ruby Red werd vrijwel volledig door Suzanne Santo en Butch Walker gemaakt. De voormalige actrice en model is zeer bedreven op de banjo, de gitaar en de viool en is hiernaast een geweldig zangeres. Het fascinerende geluid op Ruby Red wordt verder ingekleurd door Butch Walker, die op flink wat instrumenten uit de voeten kan en slechts een enkele gastmuzikant moest uitnodigen om het volle geluid op Ruby Red te vervolmaken.
Het is een geluid dat direct vanaf de openingstrack meeslepend en fascinerend is. Ik begon zonder enige voorkennis aan de beluistering van de plaat en hoorde een in rootsmuziek ondergedompelde jonge Alanis Morissette. De stem van Suzanne Santo doet meer dan eens aan die van Alanis Morissette denken, maar ook de songs van de singer-songwriter die werd geboren in Cleveland, Ohio, doen vaak aan die van Alanis Morissette in haar beste (lees: begin) jaren denken en stralen minstens net zoveel kracht, emotie en woede uit.
Nu vind ik Jagged Little Pill van Alanis Morissette nog altijd een fantastische plaat, maar Ruby Red van Suzanne Santo is beter. De instrumentatie op het debuut van Suzanne Santo imponeert van de eerste tot de laatste noot. Wolken viool en pedal steel combineren prachtig met het gitaarspel van Butch Walker, dat weer doorsneden wordt door banjo en elektronica. Ruby Red heeft een geluid dat kan worden omschreven als groots en gloedvol, maar het is ook een geluid dat je continu op het verkeerde been kan zetten en dat af en toe flink mag ontsporen.
Het is een geluid waarin de rauwe en krachtige stem van Suzanne Santo uitstekend gedijt. Het is een stem die zoals gezegd wel wat aan die van Alanis Morissette doet denken, maar dan wel met het vuur en de doorleving van Janis Joplin, waardoor Ruby Red je continu in een wurggreep houdt.
Het is al meer dan genoeg om te houden van het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter, maar Ruby Red staat ook nog eens vol geweldige songs. Het zijn songs die je na één keer horen bijblijven, maar het zijn ook songs die steeds weer net wat andere invloeden verkennen en die een extra bite krijgen door de expliciete teksten van Suzanna Santo.
Ruby Red duwde ik in eerste instantie in het hokje pop en rock, maar hoe vaker ik naar de plaat luister, hoe meer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek ik hoor, wat het debuut van Suzanne Santo nog wat aangenamer, interessanter en verslavender maakt. Ook ik heb de plaat vorig jaar gemist, maar de herkansing heb ik met liefde omarmd. Op 4 december kunnen we horen hoe Suzanne Santo op het podium van TivoliVredenburg klinkt (als support-act van Hozier), maar deze plaat is er alvast een die overloopt van belofte. Erwin Zijleman