Op voorhand leek het zoveelste live-album van David Bowie dit jaar me niet zo heel interessant, maar het optreden dat de Britse muzikant gaf als hoofdact op de 2000 versie van Glastonbury is verrassend sterk. De band speelt hecht en gloedvol, Bowie is goed bij stem en in een goed humeur en de setlist is om je vingers bij af te likken. Op het Britse festival podium doet Bowie een fraaie greep uit een breed en veelzijdig oeuvre en bijna alles dat hij en zijn band aanpakken is goed op deze memorabele avond. Ook Glastonbury 2000 is daarom weer een live-album waar de Bowie fan niet omheen kan.
Deze week verscheen Glastonbury 2000, waarop we Bowie aan het werk horen als hoofdact op het legendarische Britse popfestival. Vier jaar later zou het Britse icoon stoppen met touren na een hartaanval, maar in 2000 had hij er nog hoorbaar zin in.
Bowie had in 2000 zeker niet zijn beste kapsel, maar speelde volgens velen wel met de beste band die hij ooit had. Er is inderdaad niets mis met de band waarin onder andere gitarist Earl Slick, bassiste Gail Ann Dorsey, drummer Sterling Campbell en pianist Mike Garson te horen zijn, maar als ik moet kiezen geef ik absoluut de voorkeur aan de band die Bowie vergezelde tijdens de Isolar II tour. Geweldige muzikanten als gitarist Carlos Alomar, bassist George Murray, drummer Dennis Davis, toetsenist Roger Powell en vooral gitarist Adrian Belew zorgden voor een veel avontuurlijker en onderkoelder geluid, wat van het bijwonen van de concerten van de Isolar II tour bijna een surrealistische ervaring maakte.
Glastonbury 2000 vind ik dan ook niet zo imponerend als Welcome To The Blackout waarmee het jaar opende en vond ik in eerste instantie ook minder dan de Serious Moonlight registratie uit Loving The Alien, maar het bevalt me een stuk beter dan ik had verwacht. De band van Bowie is in 2000 zeer goed op dreef, met een hoofdrol voor gitarist en oudgediende Earl Slick, die al in de vroege jaren 70 met Bowie speelde en was te horen op Young Americans en Station To Station. Bowie is verder goed bij stem en verassend spraakzaam. Het meest indrukwekkend is echter de setlist, die een bijzonder fraaie dwarsdoorsnede uit het rijke oeuvre van David Bowie laat horen, met zowel aandacht voor zijn oude werk als voor het op dat moment nog betrekkelijk recente werk.
Bowie speelt uiteindelijk bijna twee uur en het twee uur muziek vol hoogtepunten. De oude songs klinken in veel gevallen net wat anders dan in het verleden, zeker wanneer Bowie volledig vertrouwt op pianist Mike Garson, terwijl een aantal wat nieuwere songs beter uit de verf komt dan op de matige platen die Bowie vanaf de tweede helft van de jaren 80 maakte.
Het zorgt er voor dat Glastonbury 2000 echt veel beter en interessanter is dan ik had verwacht en veel tracks op de setlist worden beter als je ze wat vaker hoort. Het is dit jaar een dure grap voor de liefhebbers van David Bowie, maar ook deze zou ik als fan niet laten liggen en uiteindelijk misschien zelfs nog wel prefereren boven de andere live-platen van dit jaar; na het onwaarschijnlijk goede Welcome To The Blackout natuurlijk. Erwin Zijleman