Tomb van de Amerikaanse singer-songwriter Angelo De Augustine is uitgebracht op het label van Sufjan Stevens en dat hoor je. De Amerikaanse muzikant gooit echter ook lijntjes uit naar de Britse folk van de late jaren 60 en naar de grote singer-songwriters uit de jaren 70. De bijzonder fraaie instrumentatie op de plaat en de prachtige productie van de plaat geven Tomb een flinke zet in de rug, waarna de eigenzinnige en intieme fluistervocalen van de Amerikaan het bijzondere geluid van Angelo De Augustine compleet maken. Het levert een hele mooie op, die put uit het verleden, maar die uiteindelijk met beide benen in het heden staat.
Op het vorig jaar verschenen en in zijn badkuip opgenomen Swim Inside The Moon wist Angelo
De Augustine me nog niet volledig te overtuigen. De fluisterzang op de plaat stond me wat tegen, de productie kwam niet uit de verf en ook lang niet alle songs op de plaat vond ik even sterk.
Het deze week verschenen Tomb is een stuk beter. Angelo De Augustine fluistert er nog steeds driftig op los en hoewel het niet mijn favoriete manier van zingen is (Franse zuchtmeisjes uitgezonderd) zit de zang op Tomb me niet in de weg.
Dat ligt zeker aan de mooie en trefzekere productie van de plaat, waarvoor de getalenteerde Thomas Bartlett (ook bekend als Doveman) heeft getekend. Waar het geluid op Swim Inside The Moon dof en zompig klonk (wat ook bijna niet anders kan als je de plaat opneemt in een badkuip), klinkt Tomb glashelder. Het contrasteert bijzonder fraai met de fluisterzachte zang van Angelo De Augustine, die dit keer niet verloren gaat in een zompige brei, maar opleeft door alle mooie accenten in de instrumentatie.
De instrumentatie op Tomb klinkt vaak sprookjesachtig mooi, waardoor het niet stoort dat Angelo De Augustine als een engeltje probeert te fluisteren. De instrumentatie en fluistervocalen passen niet alleen prachtig bij elkaar, maar weten elkaar ook te versterken, waardoor ik steeds meer geboeid raakte door de muziek van de Amerikaan. Ook de mix van uiteenlopende stijlen op Tomb fascineert.
Angelo De Augustine schuurt soms dicht tegen zijn platenbaas Sufjan Stevens aan, maar maakt ook tijdloze popliedjes die zo uit de jaren 70 hadden kunnen stammen. Bovendien heeft de muzikant uit Los Angeles een klik met de Britse folk uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 en laat Tomb flarden Nick Drake horen. Ook in de ingetogen en folky songs is de instrumentatie prachtig, is de productie van Thomas Bartlett glashelder en zorgt de hoge fluisterstem van Angelo De Augustine voor een bijzondere sfeer, die ook wel wat doet denken aan de alt-folk van het begin van het huidige millennium.
Het klinkt allemaal bijzonder mooi, maar Tomb heeft ook een donkere onderlaag. De opnames op de plaat volgden op het stranden van de relatie van Angelo De Augustine en dat heeft zeker zijn sporen nagelaten in de teksten op de plaat. Het was niet de eerste tegenslag in het leven van de Amerikaan en oud zeer werd opgerakeld door de liefdesbreuk. Het heeft er voor gezorgd dat Tomb in tekstueel opzicht een donkere en melancholische plaat is, wat weer op bijzondere wijze contrasteert met de lieflijke en soms bijna sprookjesachtige klanken en vocalen op de plaat.
Tomb is absoluut een plaat die lang niet iedereen zal kunnen bekoren en het is bovendien een plaat die niet altijd goed tot zijn recht zal komen. Op het juiste moment is de nieuwe plaat van Angelo de Augustine echter een bijna rustgevende plaat die steeds meer schoonheid prijs geeft. Heel af en toe kan ik er niets mee, maar meestal vind ik de intimiteit van de plaat bijna overweldigend en hoor ik steeds meer moois op deze bijzondere plaat. Erwin Zijleman
De muziek van Angelo De Augustine is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://angelodeaugustine.bandcamp.com/album/tomb.