Lily & Madeleine waren nog tieners toen ze imponeerden met een fraai folky debuut. Sindsdien zijn de Amerikaanse zussen wat opgeschoven richting pop, maar het is wel pop met inhoud. De productie van de nieuwe plaat Canterbury Girls (van de hand van de producers van de laatste plaat van Kacey Musgraves) is bij vlagen uitbundig, maar zit ook vol mooie details. Het is een net wat soulvoller geluid, waarin de prachtige stemmen van Lily en Madeleine uitstekend gedijen. Het zijn deze stemmen en zeker de wonderschone harmonieën, die de nieuwe plaat van het tweetal uiteindelijk flink boven de middelmaat uittillen.
Dat was nog veel mooier te horen op een in 2014 uitgebracht tussendoortje met akoestische sessies, waarop de prachtige stemmen van de Amerikaanse zusjes geen moment in de weg werden gezeten door een net wat te uitbundige instrumentatie.
Op het debuut van Lily & Madeleine domineerden invloeden uit de folk, maar sindsdien is het tweetal uit Indiana wat opgeschoven richting pop. Dat is een richting die een deel van de fans van het eerste uur waarschijnlijk niet zo kan waarderen, maar persoonlijk ben ik niet vies van pop. Integendeel zelfs.
Het inmiddels alweer bijna drie jaar oude Keep It Together flirtte zeer nadrukkelijk met pop, maar liet ook andere invloeden horen, waaronder invloeden uit de jazz. Het leverde een bijzonder fraaie en aangename popplaat op, met de wonderschone harmonieën van de zussen als bonus.
Het deze week verschenen Canterbury Girls (dat refereert naar het park waar de piepjonge zusjes Jurkiewicz vaak speelden) borduurt voort op zijn voorganger, maar klinkt ook anders. Lily & Madeleine verruilden hun vertrouwde studio in Indiana dit keer voor een studio in Nashville, waar ze samenwerkten met producers Daniel Tashian en Ian Fitchuck, die vorig jaar met Golden Hour van Kacey Musgraves nog tekenden voor de wat mij betreft beste plaat van 2018.
De zwoele countrypop op deze terecht met prijzen overladen plaat had uitstekend kunnen passen bij de prachtige stemmen van Lily en Madeleine, maar het tweetal kiest op Canterbury Girls voor een andere weg.
De vierde plaat van Lily & Madeleine is, nog meer dan zijn voorganger, een popplaat. Het is een popplaat die vooral lekker lome popmuziek laat horen en het is popmuziek die dit keer vooral leunt tegen de soul (en heel af en toe zelfs tegen de disco), met hier en daar een beetje Sade.
Het is redelijk ver verwijderd van de folky sound waarmee het tweetal ooit opdook, maar de prachtig bij elkaar kleurende stemmen zijn gelukkig gebleven. De stemmen van Lily en Madeleine klinken afzonderlijk prachtig, maar zijn het mooist wanneer ze elkaar versterken. Het zijn stemmen die subtiel van elkaar verschillen, waardoor je een blend krijgt waar zingende zussen het patent op lijken te hebben. Denk aan The Webb Sisters en denk ook zeker aan First Aid Kit.
Canterbury Girls laat zich beluisteren als een bijzonder aangename popplaat, maar luister net wat beter en je hoort alle schoonheid in de muziek van het tweetal. Die schoonheid zit deels in de instrumentatie op de plaat. Canterbury Girls lijkt op het eerste gehoor niet op het eveneens door Daniel Tashian en Ian Fitchuck geproduceerde Golden Hour van Kacey Musgraves, maar luister net wat beter en je hoort ook op de nieuwe plaat van Lily & Madeleine het kosmische en soms wat psychedelische geluid waarop de producers uit Nashville sinds vorig jaar het patent hebben.
Zeker wanneer het geluid wat soberder en ingetogen is, als in het werkelijk wonderschone Circles, stijgen Lily en Madeleine weer naar grote hoogten en kun je alleen maar smelten voor de prachtige zang van het tweetal. Misschien volgende keer weer een volledig akoestisch uitstapje? Erwin Zijleman
De muziek van Lily & Madeleine is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://lilyandmadeleine.bandcamp.com/album/canterbury-girls.