Piroshka ontstond nadat de reünie tour van Lush er op zat en heeft Lush frontvrouw Miki Berenyi als belangrijkste lid. Nu waren er de afgelopen jaren talloze bands die voortborduurden op de muzikale erfenis van Lush en klonken als Lush, maar dat valt bij Piroshka best mee. De Britse band die bestaat uit muzikanten met een verleden in de Britse popmuziek, voegt absoluut shoegaze en dreampop toe aan haar muziek, maar put net zo makkelijk uit de new wave, de postpunk of de Krautrock. Op het eerste gehoor klinkt het misschien wat overdadig, maar op een gegeven moment valt alles op zijn plek.
Veel van de bands die boven kwamen drijven op de tweede of derde dreampop en shoegaze golf hebben inmiddels meer platen op hun naam staan dan Lush zelf, want de band uit Londen maakte er maar drie.
Lush kwam een paar jaar geleden weer bij elkaar voor een tour en ik had eerlijk gezegd gehoopt op een nieuwe plaat van de dreampop pioniers. Verder dan een EP kwam Lush helaas niet, maar nadat de reünie tour er op zat, bloeide er in muzikaal opzicht wel iets moois op tussen Lush frontvrouw Miki Berenyi, Elastica's Justin Welch, K.J. McKillop van de band Moose en Mick Conroy van Modern English (de laatste twee stonden Lush bij op het podium tijdens de tour).
Van deze muzikanten en hun voormalige bands heb ik Miki Berenyi en Lush met afstand het hoogst zitten en het is voor mij dan ook goed nieuws dat Mike Berenyi in Piroshka de meeste kaarten in handen heeft en haar stempel drukt op het geluid van de band.
Nu zijn er de afgelopen jaren nogal wat bands geweest die aan de haal zijn gegaan met de muzikale erfenis van Lush, zodat hier zo langzamerhand weinig eer meer aan te behalen is. Het knappe van de nieuwe band van Miki Berenyi is dat Piroshka minder als Lush klinkt dan flink wat bands die de afgelopen jaren de aandacht trokken met opgewarmde shoegaze en dreampop.
Invloeden uit de shoegaze en dreampop hebben absoluut hun weg gevonden naar de muziek van de nieuwe band, maar Piroshka verwerkt deze invloeden in een geluid dat minder zwaar leunt op de klassiekers in beide genres. Piroshka bereikt dit door te kiezen voor een net wat minder gruizig en dromerig geluid, door wat zwaarder te leunen op elektronica, door een enkele keer blazers en strijkers in te zetten en door ook wat vaker het experiment op te zoeken met invloeden uit de new wave, postpunk en de Krautrock, om maar eens drie hoorbare genres te noemen.
Net als Lush leunt ook Piroshka zwaar op breed uitwaaiend gitaarwerk en op de uit duizenden herkenbare stem van Miki Berenyi, maar waar veel van de Lush klonen van de afgelopen jaren met beide benen in het verleden stonden, staat Brickbat met minstens één been in het heden. Bovendien klinkt het allemaal wat rauwer en directer en dat is na al het dromen ook wel eens lekker.
De leden van de band zijn inmiddels stuk voor stuk veteranen, maar Piroshka klinkt opvallend fris en energiek. Ook in tekstueel opzicht valt er flink wat te genieten, zeker wanneer de Britten hun visie geven op de aankomende Brexit.
Het gekke is dat ik de meeste songs op Brickbat bij eerste beluistering best aardig vond, maar een onuitwisbare indruk maakte de plaat, een enkele instant klassieker daargelaten (zoals het fraaie Everlastingly Yours dat wel zo van Lush had kunnen zijn), zeker niet. Hier en daar vond ik het zelfs wat over the top, zeker wanneer de strijkers aanzwellen, maar naarmate ik de plaat vaker beluisterde, viel er steeds meer op zijn plek.
Het blijft jammer dat Lush na de reünie tour geen nieuwe plaat heeft toegevoegd aan haar zo kleine oeuvre, maar ik vraag me ook af of deze plaat net zo goed was geworden als het debuut van Piroshka. Ik denk het eigenlijk niet. Erwin Zijleman
De muziek van Piroshka is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://piroshka.bandcamp.com/album/brickbat.