Het debuut van The Claypool Lennon Delirium is me in 2016 eerlijk gezegd ontgaan, maar deze tweede plaat is prachtig. Les Claypool en Sean Lennon overtuigen met een cocktail waarin gelijke delen psychedelica en progrock op smaak worden gebracht met Beatlesque songs en verrassende uitstapjes die alle kanten op kunnen schieten en altijd fascinerende baslijnen laten horen. Het levert een fascinerende luistertrip op die het werk van Sean Lennon’s vader eert, maar ook laat horen hoe groot de talenten van Sean Lennon en Les Claypool zijn. Geweldige plaat.
Nu heb ik niet zo gek veel met het werk van Primus en ook de muziek van Sean Lennon vond ik in het verleden ook lang niet altijd goed, maar de psychedelica van The Ghost Of A Saber Tooth Tiger vond ik geweldig.
Invloeden uit de psychedelica spelen ook een voorname rol op South Of Reality, wat al de tweede plaat is van The Claypool Lennon Delirium. De eerste stamt uit 2016 en heb ik gemist, maar de nieuwe plaat is uitstekend.
Les Claypool maakte met Primus muziek die niet on een hokje wat te duwen. De band werd vaak in het hokje metal geduwd, maar flirtte ook intensief met funk, waarbij de baslijnen van Les Claypool een belangrijke rol speelden. Ook de muziek van Sean Lennon was in het verleden lastig te voorzien van een etiket, tot bij met The Ghost Of A Saber Tooth Tiger vol koos voor de psychedelica.
In de openingstrack van South Of Reality vormen de baslijnen van Les Claypool de basis, terwijl Sean Lennon mag zorgen voor Beatlesque klanken, hier en daar onderbroken door een funk en rock explosie met een uitstapje richting progrock.
Die Beatlesque klanken zijn nog veel dominanter aanwezig in het ruim 6 minuten durende Blood And Rockets: Movement I/Saga Of Jack Parsons/Movement II/Too The Moon, dat met enige fantasie op een van de latere platen van The Beatles had kunnen staan. Het zijn invloeden die de laatste tijd veel vaker doorklinken, maar als iemand recht heeft om met de muzikale erfenis van zijn vader aan de haal te gaan is het Sean Lennon wel.
Waar het tegenwoordig in is om het psychedelische werk van The Beatles zeer nauwkeurig te reproduceren, geeft The Claypool Lennon Delirium er op South Of Reality een eigenzinnige draai aan. Beatlesque melodieën en refreinen worden gecombineerd met het geweldige baswerk van Les Claypool, terwijl de popsong met een kop en een staart met enige regelmaat wordt verlaten voor trippy jamwerk of voor een melodieuze gitaarsolo die toch weer flirt met metal of op zijn minst met 70s hardrock. Het komt allemaal heerlijk uit de speakers, waarbij opvalt dat The Claypool Lennon Delirium ook in vocaal opzicht af en toe dicht tegen het werk van The Beatles aankruipt.
Psychedelica speelt een belangrijke rol op South Of Reality, maar wanneer de band een ouderwets klinkende synthesizer tevoorschijn haalt winnen invloeden uit de progrock aan terrein, waarbij associaties met het werk van Yes en vooral King Crimson opduiken. Ook het werk van Cream klinkt af en toe door, waardoor South Of Reality van The Claypool Lennon Delirium een plaat is die met minstens één been in de jaren 60 en 70 staat.
Persoonlijk vind ik de plaat het best wanneer Sean Lennon dicht tegen de muziek van zijn vader aankruipt, maar ook de wat ongrijpbaardere uitstapjes en het vleugje funk maken van de tweede plaat van The Claypool Lennon Delirium een interessante plaat. South Of Reality houdt mijn aandacht moeiteloos 47 minuten vast en in die 47 minuten blijf ik maar nieuwe dingen horen.
Kinderen van beroemde muzikanten hebben het vaak moeilijk en dat geldt in nog veel sterkere mate voor kinderen van iconen uit de geschiedenis van de popmuziek. Van de muzikale kwaliteiten van Sean Lennon raak ik echter steeds meer overtuigd. Zeker na beluistering van deze fascinerende plaat. Erwin Zijleman