De Noorse Sigrid trekt momenteel flink de aandacht met haar debuut Sucker Punch. Daar valt wat mij betreft niet veel op af te dingen. Sucker Punch staat vol met hopeloos aanstekelijke en grotendeels elektronische popliedjes, maar Sigrid durft ook buiten de lijntjes te kleuren en laat horen dat ze meer in huis heeft dan de meeste van haar soortgenoten. Sucker Punch komt precies zo aan als de titel van de plaat doet vermoeden, maar graaft veel en veel dieper dan de gemiddelde plaat in het genre. Dat Sigrid flink gaat scoren met deze plaat lijkt me duidelijk, maar ik heb het idee dat er voor de toekomst nog veel mooiere dingen in het vat zitten.
Het is vlag die de lading uitstekend dekt, want de aanstekelijke popliedjes van Sigrid zijn goed voor een directe rechtse uit onverwachte hoek.
Sigrid maakt het soort popmuziek dat ook door de Amerikaanse popprinsessen wordt gemaakt, maar op een of andere manier klinken de songs van de Noorse muzikante, die de muziek thuis met de paplepel kreeg ingegoten, net wat interessanter dan die van haar Amerikaanse soortgenoten.
Sigrid maakt het soort elektronische popmuziek dat ook door de Zweedse Robyn wordt gemaakt en waar een jaar of tien geleden ook haar landgenote Annie in grossierde. De muziek van Sigrid zit wat dichter tegen de Amerikaanse popmuziek aan, is absoluut geinspireerd door de twee topalbums van Carly Rae Jepsen en heeft hiernaast wat van de muziek van de Nieuw-Zeelandse Lorde.
Het is muziek waar een ieder die geen zwak heeft voor suikerzoete elektronische popmuziek met een hele grote boog omheen moet lopen. Sigrid maakt op Sucker Punch popmuziek met een hoofdletter P. Het debuut van de Noorse muzikante staat vol met lichtvoetige en aanstekelijke popliedjes, die je na één keer horen mee kunt zingen en die na die ene keer horen voorgoed zijn opgeslagen in het verleden.
Sucker Punch heeft heel goed geluisterd naar de platen van de grote popprinsessen van de afgelopen jaren en heeft nog wat ingrediënten toegevoegd en de receptuur verbeterd. De basis van het debuut van Sigrid wordt gevormd door een imposante batterij elektronica, die vervolgens door een stel gerenommeerde producers is ingezet voor een geluid dat de zon alleen maar doet schijnen. Het is een geluid dat knap in elkaar steekt (met de koptelefoon hoor je twee keer zoveel en intrigeert de elektronica hier en daar meedogenloos), steeds weer verrast met een ander aangenaam accent en het is bovendien een geluid dat uitstekend past bij de prima stem van Sigrid, die laat horen dat ze op meerdere manieren vocaal kan overtuigen.
Sigrid is naar verluid grootgebracht met heel veel hele goede muziek en dat hoor je wanneer Sucker Punch even gas terugneemt en ruimte biedt aan net wat meer subtiliteit, avontuur en intimiteit. Luister maar eens naar het bijzonder fraaie Level Up, waarin Sigrid van een popprinses wordt getransformeerd in een Scandinavische IJsprinses, in het nog fraaiere In Vain, waarmee de Noorse zich schaart onder de smaakmakers binnen de vrouwelijke singer-songwriters van het moment of in de afsluitende pianoballad Dynamite waarin ze opeens rauw en emotievol klinkt.
Sucker Punch is misschien geen plaat voor een ieder die niet houdt van pure pop, maar voor liefhebbers van hopeloos aanstekelijke en nagenoeg perfecte popliedjes is het smullen. Ik reken mezelf absoluut tot deze groep en hoor op Sucker Punch van alles dat de plaat veel interessanter maakt dan de critici zullen beweren. Sigrid deelt met haar debuut een regelrechte Sucker Punch uit en het is er een die bij goed is voor een knock-out, terwijl we het beste van Sigrid volgens mij nog niet hebben gezien. Erwin Zijleman