Na het briljante A Seat At The Table begon het lange wachten op een nieuwe plaat van Solange. Die nieuwe plaat verscheen op 1 maart uit het niets en het is zeker geen makkelijke plaat geworden. Solange kiest op When I Get Home voor een nogal gefragmenteerd geluid en vooral schetsen van songs. Duik wat dieper in deze plaat en je hoort verschrikkelijk veel moois en je hoort bovendien dat de schetsen langzaam maar zeker bouwstenen worden van een bijzonder totaalgeluid. Het is een totaalgeluid waarin invloeden uit de R&B domineren, maar luister wat beter en je hoort dat Solange er op knappe wijze van alles bijsleept. Fascinerende plaat.
Dat veranderde met het in 2016 verschenen A Seat At The Table, dat hoog scoorde in nogal wat jaarlijstjes in 2016. Ook in mijn jaarlijstje deed Solange goede zaken en dat ondanks het feit dat ik normaal gesproken niet zo gek ben op R&B.
Solange liet op A Seat At The Table horen hoe avontuurlijk en hoe goed R&B kan zijn en achteraf bezien schat ik de plaat nog wat hoger in dan ik deed in mijn jaarlijstje over 2016, waarin al wel de top 10 werd gehaald.
Na A Seat At The Table begon het lange wachten op de nieuwe plaat van Solange en dat lange wachten werd in de nacht van 28 februari op 1 maart, toch wel wat onverwacht, beloond. In die nacht verscheen immers When I Get Home en kunnen we eindelijk horen hoe Solange zich sinds het fenomenale A Seat At The Table heeft ontwikkeld.
Solange maakt het ons na het lange wachten zeker niet makkelijk. When I Get Home is, zeker bij eerste beluistering, niet zo indrukwekkend als zijn voorganger en maakt een nogal fragmentarische indruk met vele flarden van songs.
A Seat At The Table was niet alleen een bijzonder avontuurlijke plaat, maar was ook een zeer geëngageerde plaat, die niet bang was om misstanden in de Amerikaanse samenleving aan de kaak te stellen. Waar A Seat At The Table een extraverte en op de maatschappijgerichte plaat was, is When I Get Home een meer introverte plaat. Solange kijkt op haar nieuwe plaat vooral naar zichzelf en kijkt terug op haar jeugd in Houston, Texas.
Ze doet dit met een plaat die, zeker op het eerste gehoor, zoals gezegd nogal fragmentarisch overkomt. When I Get Home duurt 39 minuten en in die 39 minuten komen maar liefst 19 songs voorbij. Het wijkt op zich niet heel erg af van A Seat Of The Table dat 21 songs in 51 minuten propte. Van de 19 songs op When I Get Home zijn er zes niet meer dan een intermezzo, maar er blijven nog flink wat songs over die de drie minuten grens niet halen.
Het is in de lo-fi de normaalste zaak van de wereld, maar op When I Get Home is het toch even wennen. When I Get Home klinkt niet alleen fragmentarisch door het grote aantal songs, maar ook door de songs zelf. Veel songs wekken de indruk niet meer dan schetsen van songs te zijn en lijken uit te doven wanneer ze net ontbrand waren.
De uit het niets verschenen nieuwe plaat van Solange was daarom in eerste instantie een nogal zware bevalling, maar na enige gewenning hoor ik wel degelijk veel moois op de nieuwe plaat van Solange. De Amerikaanse zangeres flirt een aantal keren met redelijk toegankelijke (90’s) R&B (Janet Jackson was absoluut een inspiratiebron), laat zich absoluut beïnvloeden door de hiphop die Lauryn Hill ooit op de kaart zette, maar laat ook meer jazzy, funky en soulvolle stukken horen, die wel wat van Prince hebben, maar ook niet ver zijn verwijderd van de muziek van Janelle Monaé.
When I Get Home wordt nog veel beter wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert. Dan hoor je hoe goed de muzikanten en de producers zijn die aan de plaat meewerkten. Luister alleen maar eens naar de geweldige bassen en drums of naar de wat psychedelisch aandoende synths. Je hoort bovendien hoe mooi, melodieus en trefzeker Solange zingt op haar nieuwe plaat. Veel songs op When I Get Home hadden van mij best drie of vier keer zo lang mogen duren, maar op een of andere manier grijpen de korte songs na enige tijd fraai in elkaar.
Ook na een paar keer horen is When I Get Home niet zo indrukwekkend als A Seat At The Table, maar gezien de groei die de plaat na een paar keer horen heeft doorgemaakt, denk ik dat de nieuwe van Solange nog flink door kan groeien. Ik raak in ieder geval steeds meer gefascineerd door deze bijzondere plaat.
Het siert Solange dat ze een plaat als When I Get Home heeft durven maken en het is razendknap dat ze alles zelf schreef en de touwtjes stevig in handen wist te houden. When I Get Home is een plaat die navelstaarderij tot kunst lijkt te hebben verheven, tot de plaat je grijpt en alles op zijn plek valt. Dat moment gaat absoluut komen. Erwin Zijleman