Ruim vijftien jaar geleden koesterde ik een stapeltje platen van Keren Ann. De op dat moment vanuit Parijs en New York opererende singer-songwriter verscheen vervolgens een paar jaar uit beeld, maar maakte sinds een aantal jaren weer albums. Die heb ik gemist, maar Bleue gelukkig niet. Keren Ann beperkt zich dit keer tot het Frans en overtuigt met prachtig gearrangeerde popliedjes waarin het verleden en het heden van het Franse chanson samen komen. De instrumentatie is sfeervol en trefzeker, de songs zijn intiem en mooi en de zang van Keren Ann is zoals altijd prachtig. Verplichte kost voor de liefhebbers van Franse popmuziek, maar ook daarbuiten zeker een aanrader.
Dat is opvallend, want La Biographie De Luka Philipsen uit 2002, La Disparition uit 2002, Not Going Anywhere uit 2003, Nolita uit 2004 en Keren Ann uit 2007 hebben stuk voor stuk een plekje in mijn hart en zijn ook stuk voor stuk platen die ik schaarde onder de betere platen in de betreffende jaren.
Na het zo geslaagde titelloze album was het 4 jaar stil rond Keren Ann, waarna zowel 101 uit 2011 en You’re Gonna Get Love uit 2016 me niet wisten te bereiken. Dankzij een tip van een lezer heb ik het eerder deze maand verschenen Bleue gelukkig wel ontdekt en laaide de oude liefde voor Keren Ann onmiddellijk weer op.
Keren Ann (Zeidel) is een echte wereldburger. Ze werd geboren in Israël uit een Nederlands-Javaanse moeder en een Russisch-Israëlische vader en woonde in Israël, Nederland en Frankrijk. Na het uitbrengen van haar eerste platen verruilde ze Parijs voor New York, maar inmiddels verdeelt ze haar tijd tussen New York, Parijs en Tel Aviv.
Keren Ann schreef in het verleden zowel songs in het Engels als in het Frans, maar op Bleue beperkt ze zich tot het Frans. Persoonlijk vind ik dit een zeer verstandige keuze. Keren Ann maakt over het algemeen lome en zwoele muziek met een organische basis en hier en daar wat strijkers en het Frans kleurt wat mij betreft mooier bij deze klanken dan het Engels.
Sinds haar beste platen van inmiddels alweer meer dan 10 jaar geleden is er niet eens zo gek veel veranderd. Keren Ann schrijft nog altijd mooie en intieme popliedjes, die opvallen door een mooi verzorgde instrumentatie en een mooie en warme stem. Het tempo ligt laag, de akoestische instrumentatie (met een hoofdrol voor de piano en heerlijke basklanken) is warm en gloedvol, de hier en daar ingezette strijkers klinken stemmig, terwijl Keren Ann nog altijd meedogenloos verleidt met uitermate trefzekere vocalen, die fluisterzacht kunnen zijn of bijna gesproken worden.
Met haar muziek slaat Keren Ann een brug tussen de Franse chansons uit het verleden en de zwoele en lichtvoetige Franse popmuziek uit het heden, waarbij ze de emotie en het artistieke niveau uit het verleden koppelt aan de verleiding van nu. Een bijzonder duet met David Byrne is de kers op de taart.
Ik had al jaren niet meer naar de muziek van Keren Ann geluisterd, maar Bleue overtuigde onmiddellijk met intieme songs vol fraaie accenten. De muziek van Sophie Zelmani omschreef ik onlangs nog als een warm bad of een warme deken. Het is een omschrijving die ook opgaat voor de muziek van Keren Ann, al voert de wereldburger de temperatuur nog net wat verder op.
Liefhebbers van zwoele Franse popliedjes zullen zeker vallen voor de charmes van Keren Ann, maar ook de liefhebber van de betere singer-songwriter muziek kan uitstekend uit de voeten met Bleue van Keren Ann. Ik was haar compleet uit het oog verloren, maar wat ben ik blij dat ze terug is. Erwin Zijleman