Het tweede album van Mattiel is zo’n album dat je bij net wat te vluchtige beluistering te makkelijk aan de kant legt. Daar ga je spijt van krijgen, want de rauwe energie van het debuut van de band uit Atlanta grijpt je op een gegeven moment bij de strot en laat dan niet meer los. Satis Factory raast langs genres, schiet door de tijd en laat continu steken vallen, maar maakt ook indruk met ruwe energie en songs die toch steeds weer de juiste snaar weten te raken. Alle reden om stiekem een beetje verliefd te worden op Mattiel.
Gelukkig zijn er ook nog albums als het tweede album van Mattiel. Mattiel (Brown) groeide op op het platteland van Georgia, waar ze haar tijd verdeelde tussen gitaarspelen en paardrijden. Uiteindelijk zocht ze haar geluk in de grote stad en belandde ze in Atlanta, Georgia. Na 12 ambachten en 13 ongelukken koos ze voor de muziek, wat twee jaar geleden haar debuutalbum opleverde. Dat debuutalbum leverde haar nog niet veel roem op, maar dat moet allemaal gaan veranderen met het deze week verschenen tweede album Satis Factory.
Mattiel heeft haar achternaam niet voor niets weggelaten, want Satis Factory is meer een bandalbum dan een soloalbum. Mattiel schrijft zelf haar teksten en bepaalt met haar stem voor een belangrijk deel het geluid op Satis Factory, maar de bijdragen van haar twee vaste kompanen Randy Michael en Jonah Swilley mogen niet worden onderschat, al is het maar omdat ze tekenen voor flink wat instrumenten, een deel van de songwriting en voor de productie van het album.
Het is een album dat meerdere kanten op schiet. Mattiel opent rauw en bluesy en laat direct horen dat ze over een bijzondere stem beschikt. Het is een stem die het gevecht aan gaat met de bijzondere gitaarriffs en een wat retro geluid. Dat is een geluid dat je vaker hoort op Satis Factory, maar op een of andere manier slaagt Mattiel er in om steeds net wat anders te klinken.
Haar zang klinkt de ene keer duister, de andere keer rauw, waarbij het niet zoveel uit maakt of Mattiel de inspiratie vindt in oude blues, doorleefde soul of in wat rammelende garagerock. De criticus zal beweren dat Mattiel met enige regelmaat een noot mist of uit de bocht vliegt, maar persoonlijk vind ik dit de charme van het debuut van de zangeres c.q. band uit Atlanta.
Mattiel klinkt vaak als The White Stripes met een zangeres en dat klinkt verrassend lekker. Bluesy gitaarlijnen spelen een belangrijke rol op Satis Factory, maar Mattiel kan ook uit de voeten met flink wat andere genres. Het ene moment klinkt ze als een exponent van de girl pop uit de jaren 50, maar in een paar tracks kan het zomaar opschuiven richting Blondie, PJ Harvey, Nico en nog veel en veel meer.
Het rammelt hier en daar aan alle kanten en het is ook echt niet allemaal even goed, maar het is wel goudeerlijk, energiek en zo recht voor zijn raap dat dit album je pakt, of je dat nu wilt of niet. Natuurlijk hoor ik dat het nog veel beter kan, want als Mattiel het niveau van haar beste tracks vast weet te houden is deze eigenzinnige dame goed voor een album dat je compleet van je sokken blaast. Satis Factory overtuigt wat mij betreft in het merendeel van de tracks en verrast met een aantal popsongs die ik voorlopig niet uit mijn hoofd kan krijgen. Wat is het toch fijn dat er muzikanten als Mattiel Brown zijn. Erwin Zijleman
De muziek van Mattiel is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://mattiel.bandcamp.com/album/satis-factory.