Het duurde even voor het succes Richard Hawley toelachte, maar sindsdien behoort de muzikant uit Sheffield tot de smaakmakers van de Britse popmuziek. De Brit manifesteerde zich op zijn laatste albums als een volleerd crooner en dat is een kwaliteit die ook op Further alle ruimte krijgt. Op zijn nieuwe album gaat Richard Hawley echter ook aan de haal met stevigere rocksongs en met songs die in het hokje Britpop passen en ook dit zijn songs die zich uiteindelijk makkelijk weten te onderscheiden. Het levert het zoveelste uitstekende Richard Hawley album op.
De carrière van de muzikant uit Sheffield is op zijn minst bijzonder te noemen. Met zijn band The Longpigs wist Richard Hawley de subtop van de Britpop niet te ontstijgen, waarna hij veroordeeld leek tot het spelen in dienst van anderen (zo was hij een tijd lang extra gitarist bij Pulp). Het veranderde allemaal met zijn titelloze solodebuut uit 2001, waarna de uitstekende albums elkaar in rap tempo opvolgden (met Truelove’s Gutter uit 2009 als mijn persoonlijke favoriet).
Richard Hawley heeft de tijd genomen voor zijn nieuwe album en Further blijkt een zeer gevarieerd album. Natuurlijk laat Richard Hawley ook dit keer horen dat hij een volleerd crooner is, maar Further bevat ook een aantal stevigere rocksongs en een aantal songs die als Britpop zijn te classificeren. Persoonlijk hoor ik de muzikant uit Sheffield het liefst als crooner en het zijn dan ook de tracks waarin Richard Hawley deze kwaliteit uitbuit die me in eerste instantie het best bevielen.
Further opent met een van de stevigere songs op het album en het is een song die op het eerste gehoor wat gewoontjes aandoet. Net als in alle andere songs op het album komt de kwaliteit echter snel bovendrijven. Further laat track na track horen dat Richard Hawley een geweldig zanger is, die in meerdere genres uit de voeten kan. Het tilt alle tracks op het album naar een hoger plan, maar ook buiten de geweldige zang valt er veel te genieten op het nieuwe album van de Britse muzikant.
In de openingstrack valt direct het prachtige gitaarwerk op, maar ook de wijze waarop strijkers worden toegevoegd aan het geluid van Richard Hawley is van grote schoonheid. De strijkers doen het uiteraard uitstekend in de songs waarin Richard Hawley zijn kwaliteiten als crooner nog maar eens een boost geeft, maar uiteindelijk vallen alle songs op het album op door een prachtige instrumentatie en productie.
Further is het zoveelste Richard Hawley album waarvan je hoopt dat Morrissey of Marc Almond ze ooit nog eens maken, maar het is de muzikant uit Sheffield die het ene na het andere prachtalbum aflevert.
Bij eerste beluistering van Further vond ik het jammer dat Richard Hawley dit keer heeft gekozen voor een behoorlijk gevarieerd geluid, maar het is uiteindelijk ook de kracht van het album. Op Further grijpt Richard Hawley terug op het verleden met Britpop die hij ook al met zijn band Longpigs maakte of met gitaargeweld dat ook het fraaie Standing At The Sky’s Edge uit 2012 een belangrijke rol speelde.
Op zijn vorige album was de gitarist Richard Hawley minder vaak te horen, maar Further staat vol met geweldig gitaarwerk, dat hier en daar mag ontsporen in prachtige solo’s, maar ook prachtig zwoel kan klinken.
Richard Hawley kijkt op Further ook vooruit en hij doet dat met een blik die een stuk optimistischer is dan op zijn vorige album. Ook op Further is er ruimte voor melancholie, zeker in de stemmige ballads, maar de zon mag ook schijnen op een volgend album van Richard Hawley dat de middelmaat ruimschoots overstijgt en het talent van de muzikant uit Sheffield nogmaals onderstreept. Erwin Zijleman