De Britse band Curse Of Lono werd een van mijn favoriete bands van het moment dankzij haar geweldige eerste twee albums. Een aantal songs van Severed en As I Fell keren nu in een uitgeklede versie terug op het oorspronkelijk voor Record Store Day 2019 bedoelde 4am And Counting. De nieuwe versies van de songs werden analoog opgenomen en live ingespeeld. Het klinkt allemaal fantastisch, maar het heeft ook de bijzondere energie van een live-opname. Door het meer ingetogen karakter van de songs kruipt Curse Of Lono op het nieuwe album weer wat dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan en dat bevalt uitstekend. Uiteindelijk klinkt het allemaal zo aangenaam dat het album niet onder doet voor de twee prachtalbums die er aan vooraf gingen.
De band rond de uit Duitsland afkomstige Felix Bechtolsheimer dook in de lente van 2017 op met het geweldige Severed. Het debuut van Curse Of Lono werd in het hokje Americana geduwd en dat was gezien de vele invloeden uit de 70s countryrock en bluesrock ook niet onlogisch, maar het hokje wrong ook wel wat.
Curse Of Lono ging op haar debuut immers ook aan de haal met tal van andere invloeden, waaronder invloeden uit de psychedelica, folk, jazz en indie-rock. Het ene moment hoorde je flarden Gram Parsons, maar iets later net zo makkelijk iets van Pink Floyd, om maar eens twee namen te noemen.
Het geweldige debuut van de band, dat opdook in de hoogste regionen van mijn jaarlijstje, werd vorig jaar gevolgd door het al even mooie As I Fell. Het tweede album van Curse Of Lono was net wat gepolijster dan het debuut van de band en riep bij velen associaties op met de muziek van The War On Drugs, maar ik hoorde zelf ook veel van Dire Straits en gelukkig wel Dire Straits in haar betere dagen.
Ook As I Fell dook hoog op in mijn jaarlijstje, waarmee Curse Of Lono haar status consolideerde. Dit jaar moeten we het doen zonder een echt nieuw album van de band, maar voor Record Store Day 2019 was wel een tussendoortje gepland. Dit tussendoortje pakte echter zo goed uit dat 4am And Counting nu toch nog als regulier album is verschenen.
Het is een album met de ondertitel Live at Toe Rag Studios en dat is een vlag die de lading uitstekend dekt. Curse Of Lono bezocht de analoge Toe Rag Studios in Londen om een aantal nieuwe versies van de songs van de eerste twee albums op te nemen. Het zijn versies die een stuk ingetogener zijn dan de versies die we kennen van de eerste twee albums van de band.
Curse Of Lono kiest vooral voor loom klinkende en rootsy versies van de songs die in de originele versies een stuk stekeliger waren. Het klinkt zo anders dat 4am And Counting iets toevoegt aan de albums die we al hadden. Dat is al reden genoeg om het nieuwe album van de Britse band geen tussendoortje te noemen, maar het nieuwe album van Curse Of Lono is ook nog eens een album van een zeer hoog niveau.
Dat Felix Bechtolsheimer geweldige songs schrijft wisten we al, maar je hoort het in de gestripte versies van de songs misschien nog wel beter dan in de originelen. Iedere track op 4am And Counting voegt iets toe aan het origineel op Severed of As I Fell en is misschien nog wel mooier dan dit origineel.
Op het nieuwe album van Curse Of Lono wordt bijzonder subtiel gemusiceerd en alles komt glashelder uit de speakers. 10 fraaie tracks van de eerste twee albums van de band krijgen gezelschap van de Tom Waits cover Goin’ Out West die prachtig past tussen de andere songs.
Met name het gitaarwerk op het album is van grote schoonheid, maar ook de andere muzikanten leveren fraai werk af. Het kleurt allemaal prachtig bij de mooie stem van Felix Bechtolsheimer, wiens persoonlijke verhalen in de ingetogen versies van de songs nog beter tot zijn recht komen.
Het nieuwe geluid van de band bevalt me zo goed dat ik er niet om zal treuren als de band de songs voor haar nieuwe album op dezelfde wijze opneemt, maar als dat niet zo is heb ik in ieder geval 4am And Counting om te koesteren.
Curse Of Lono haalde zoals eerder gezegd twee jaar op rij mijn jaarlijstje en het zou me niet eens verbazen als het “tussendoortje” van dit jaar hetzelfde doet. Het sterkt me in mijn mening dat de band rond Felix Bechtolsheimer een van de beste bands van het moment is. Erwin Zijleman