De vijver met jonge vrouwelijke singer-songwriters is al een tijdje overvol, maar met enige regelmaat komt er een talent bovendrijven dat niet gemist mag worden. De uit Boston afkomstige Clairo is zo’n talent. De jonge Amerikaanse singer-songwriter imponeert op haar debuut met even knap als eigenzinnig in elkaar stekende popliedjes die alleen maar beter worden. Na een aantal op haar slaapkamer opgenomen lo-fi popliedjes maakt Clairo dit keer indruk met een volle productie die vol bijzondere accenten en vol opvallende wendingen zit. Haar aangename maar ook bijzonder fraaie fluistervocalen maken de verleiding compleet. Voor liefhebbers van dit genre is Clairo er een om op te schrijven voor de jaarlijstjes.
Clairo is het alter ego van de uit Boston, Massachusetts, afkomstige Claire Cottrill, die over een paar dagen haar 21e verjaardag viert. Immunity is de titel van haar onlangs verschenen debuut en het is een debuut dat me uitstekend bevalt.
Immunity opent geweldig met het fraaie Alewife, dat ingehouden pianoklanken en akoestische gitaar akkoorden combineert met bijzondere percussie, ijle synths en de fluisterzachte stem van Clairo. Alewife is zo’n popliedje dat je na één keer horen dierbaar is en dat bij herhaalde beluistering alleen maar mooier wordt. Het is een popliedje dat aansluit bij de popliedjes van Frankie Cosmos, Phoebe Bridgers, Snail Mail, Lucy Dacus en noem ze allemaal maar op. Immunity bevat flink wat van dit soort popliedjes.
Clairo bracht voor haar officiële debuut al een aantal fraaie lo-fi popliedjes uit die ze op haar slaapkamer opnam en op cassette verkocht via bandcamp. Vergeleken met deze eenvoudige popliedjes klinkt Immunity een stuk voller. Er is flink gesleuteld aan de productie van het debuutalbum van Clairo, die hier en daar stevig flirt met pop, maar ook eigenzinnig genoeg blijft om in het hokje indie te passen.
Door het gebruik van opvallende en vaak triphop achtige ritmes doet Immunity me niet alleen denken aan de genoemde soortgenoten, maar ook aan een band als London Grammar. Wanneer Clairo opschuift richting pop winnen invloeden uit de R&B aan terrein in haar muziek, maar alle popliedjes van de jonge Amerikaanse singer-songwriter zijn zeer smaakvol en zitten vol avontuur.
Clairo kiest op haar debuut vaak voor lome en dromerige popliedjes en dat zijn popliedjes die uitstekend passen bij haar fluisterzachte, maar erg mooie stem. Het is zoals gezegd overvol in dit genre, maar Clairo heeft genoeg te bieden om de concurrentie met al haar soortgenoten aan te kunnen.
In alle songs op Immunity duiken bijzondere invloeden op en het zijn invloeden die meerdere genres bestrijken. Het maakt de songs van Clairo bijzonder en spannend, maar het zijn ook songs vol verleiding, die zich bijna zonder uitzondering genadeloos opdringen. Het zijn ook songs die opvallen door een bijzondere sfeer, die afwisselend beklemmend, melancholisch of juist loom en dromerig is.
Het is razendknap hoe Clairo haar songs steeds weer een net wat andere kant op weet te sturen, waarbij ze net zo makkelijk put uit de archieven van de pop en R&B als uit de archieven van de indie-rock en de postpunk, waarvoor de singer-songwriter uit Boston een stiekem zwak lijkt te hebben.
Ik krijg sowieso niet snel genoeg van jonge en eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters met een voorkeur voor even verleidelijke als stekelige gitaarsongs, maar binnen deze groep kan Clairo met de allerbesten mee. Immunity doet me wel wat denken aan het prachtdebuut van Phoebe Bridgers en dat is een album dat ik schaar onder de beste albums van de afgelopen jaren.
Zeker wanneer ik Immunity beluister met de kloptelefoon blijf ik nieuwe dingen horen op het bijzonder knap geproduceerde debuutalbum van Clairo, waarvoor ene Rostam Batmanglij tekende, en smelt ik steeds weer voor haar mooie stem. Midden in de zomer een album uitbrengen is meestal niet heel handig, maar de bijzondere popliedjes van Clairo mogen wat mij betreft niet gemist worden. Erwin Zijleman