Lana Del Rey betoverde acht jaar geleden met Video Games en sindsdien heb ik een zwak voor met name haar zwoele, nostalgische en melancholische songs. De Amerikaanse singer-songwriter maakte een aantal prima albums, maar deze albums moeten het stuk voor stuk afleggen tegen het geweldige Norman Fucking Rockwell!. Lana Del Rey wentelde zich tot dusver in de hitgevoelige pop, maar heeft met NFR! een tijdloos singer-songwriter album gemaakt. Samen met producer Jack Antonoff bezweert, betovert en hypnotiseert Lana Del Rey ruim een uur lang met ingetogen songs, maar ook met songs die durven te experimenteren. NFR! is door de uit duizenden herkenbare vocalen onmiskenbaar een Lana Del Rey album, maar het is ook een album dat flink anders klinkt dan zijn voorgangers.
Ik heb Lana Del Rey zelf altijd veel meer gevonden dan de zoveelste popprinses. De vijf albums die tot dusver verschenen hadden allemaal hun zwakkere momenten, maar bevatten ook allemaal een aantal songs die je direct wilt koesteren.
Zeker wanneer Lana Del Rey voortborduurt op het zwoele en nostalgische geluid van Video Games, heeft ze een duidelijk eigen geluid en het is een geluid waarvoor ik iedere keer weer val. Ook als Lana Del Rey kiest voor pure pop conformeert ze zich echter niet zomaar aan de conventies van het genre en dat siert de singer-songwriter uit Los Angeles.
Ik was daarom heel nieuwsgierig naar het nieuwe album van Lana Del Rey en had hoge verwachtingen, maar de enorme stap die Lana Del Rey op Norman Fucking Rockwell! heeft gezet had ik niet zien aankomen. Norman Fucking Rockwell! (op de hoes van het album afgekort tot NFR!) is met afstand het beste album van Lana Del Rey tot dusver en het is een album waarmee de Amerikaanse singer-songwriter zich ontworstelt aan het predicaat popprinses.
Op Norman Fucking Rockwell! werkt Lana Del Rey intensief samen met producer Jack Antonoff, die we kennen van zijn band Bleachers, maar vooral van de albums die hij de afgelopen jaren produceerde voor St. Vincent, Taylor Swift en Lorde. Jack Antonoff produceerde niet alleen het album, maar schreef ook mee aan alle songs en is bovendien verantwoordelijk voor een groot deel van het instrumentarium.
Aan de hand van Jack Antonoff neemt Lana Del Rey op Norman Fucking Rockwell! afstand van de pure pop en manifesteert ze zich nadrukkelijk als singer-songwriter. Uptempo songs en beats schitteren op NFR! door afwezigheid (op het albums zijn sowieso nauwelijks drums te horen) en hebben plaatsgemaakt voor ingetogen songs, die meer dan eens herinneren aan de singer-songwriter muziek uit de jaren 70.
Het levert een tijdloos album op, maar het is ook een typisch Lana Del Rey album. In veel songs op het album hoor je het zwoele jaren 50 geluid van Video Games terug, maar NFR! Durft ook te experimenteren en schuwt de expliciete teksten niet. Het resulteert in een aantal songs in psychedelisch aandoende klanken die verassend lang mogen aanhouden, maar Lana Del Rey betovert op haar nieuwe album ook met een aantal ingetogen songs zonder enige opsmuk, maar boordevol melancholie. Met name in deze songs hoor je dat ze veel beter is gaan zingen, al moet je nog steeds houden van haar bijzondere stemgebruik.
Norman Fucking Rockwell! bevat ruim een uur muziek. Dat vind ik in de meeste gevallen te veel van het goede, maar het nieuwe album van Lana Del Rey blijkt een bezwerende luistertrip die je ruim een uur vasthoudt in het bijzondere muzikale universum van de Amerikaanse singer-songwriter.
Waar op de vorige albums van Lana Del Rey altijd wel een aantal zwakkere songs waren te vinden, zijn deze op NFR! nauwelijks te vinden. Cover Doin’ Time, met een quote uit klassieker Summertime, is voor mij de enige zwakke broeder op een album dat me bij iedere beluistering weer wat dierbaarder wordt. Lana Del Rey heeft met Norman Fucking Rockwell! haar beste album tot dusver afgeleverd en zet wat mij betreft een reuzenstap. Voor mij een van de beste albums van 2019 tot dusver. Erwin Zijleman