Noah Gundersen zei de Amerikaanse rootsmuziek vaarwel op het in 2017 verschenen White Noise en trekt deze lijn door op het nu verschenen Lover. Weinig herinnert nog aan de muzikant die een paar jaar geleden Ryan Adams naar de kroon stak. Op Lover domineert een groots aangezet en bij vlagen zelfs pompeus geluid waarin flink wat elektronica wordt ingezet. De songs, de teksten en de zang van de Amerikaanse muzikant blijven echter van hoog niveau. De nieuwe weg van Noah Gundersen zal niet iedereen kunnen waarderen, maar dwingt wel respect af, zeker wanneer de songs op dit prima album beginnen te groeien.
Op Ledges maakte Noah Gundersen diepe indruk met ingetogen Americana, persoonlijke teksten, een flinke dosis melancholie en hier en daar een gospelinjectie. Ledges werd een jaar later overtroffen door het nog net wat betere Carry The Ghost, dat wederom herinnerde aan de betere platen van Ryan Adams en vergeleken met het debuut een wat veelzijdiger rootsgeluid liet horen.
Noah Gundersen leek zich met deze twee albums te scharen onder de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar het liep anders. Op het in 2017 verschenen White Noise schitterden invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek door afwezigheid en kwam de Amerikaanse muzikant op de proppen met een wat pompeus aandoend rockgeluid. White Noise vond ik bij eerste beluisteringen echt helemaal niets, waardoor het album niet is te vinden op deze BLOG, maar ik ben het album maanden later wel meer gaan waarderen.
Deze week verscheen het nieuwe album van een voor de gelegenheid van een compleet ander uiterlijk voorziene Noah Gundersen, Lover. Ik had dit keer niet op een puur rootsalbum gerekend, wat de acceptatie van het nieuwe album van de singer-songwriter uit Seattle, Washington, een stuk makkelijker maakt.
Lover opent fraai met een nog behoorlijk rootsy klinkend eerbetoon aan acteur en komiek Robin Williams. Het is een openingstrack die naar veel meer smaakt, maar in de tweede track van het album duikt flink wat elektronica op en flirt Noah Gundersen met pop en zelfs met R&B.
Elektronica speelt in veel tracks op het album een belangrijke rol en het is elektronica die vrij stevig wordt aangezet, wat vaak een wat bombastisch geluid oplevert. Het is een geluid dat fraai wordt gecontrasteerd met meer organische klanken, maar van de ingetogen klanken die Noah Gundersen op zijn eerste albums produceerde is niets meer over.
Liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek kunnen daarom maar beter met een hele grote boog om dit album heen lopen, maar zelf heb ik wel wat met het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant. Noah Gundersen heeft een aantal uitstekende en zeer persoonlijke songs geschreven en vertolkt deze met hart en ziel.
Ook in vocaal opzicht is Lover behoorlijk stevig aangezet, maar wat mij betreft blijft de zang vrijwel altijd aan de goede kant van de streep. Het past verder prima bij het volle geluid op het album, dat niet alleen opvalt door opvallend volle klanken, maar ook door bijzondere accenten. Bovendien weet Noah Gundersen op Lover te doseren. Tegenover de zwaar aangezette songs staan een aantal meer ingetogen ballads, waarin akoestische gitaar en piano slechts gezelschap krijgen van elektronische percussie. In deze meer ingetogen tracks hoor je dat Noah Gundersen een uitstekend zanger is en bovendien een zanger die kan tekenen voor uitstekende rootsalbums, maar wat mij betreft siert het de Amerikaan dat hij zijn eigen weg kiest.
Lover bevalt me een stuk beter dan zijn directe voorganger en het is bovendien een album dat nog lange tijd mooier wordt. Maak niet de fout om Lover te beoordelen als een rootsalbum, want dat is het niet. Lover is meer David Gray of Ben Howard dan Ryan Adams of Neil Youg. Beoordeel het album als een vol geproduceerd popalbum en Noah Gundersen scoort een stuk beter. Langzaam maar zeker begin ik deze nieuwe kant van de singer-songwriter uit Seattle wel te waarderen. Erwin Zijleman