Nick Cave bekeek het leven nooit door een roze bril op zijn albums, maar op Ghosteen zijn zelfs de grijstinten vervangen door gitzwart. Ghosteen is een zich langzaam voortslepend album zonder de karakteristieke uitbarstingen die we van Nick Cave kennen. Donkere pianoklanken en de emotievolle stem van de Australische muzikant worden begeleid door atmosferische elektronische klanken die vaak het karakter van soundscapes hebben. Het levert een betoverend mooi maar ook loodzwaar album op. Het is een album dat 70 minuten lang donkere wolken voor de zon drijft. Makkelijk is het allemaal niet. Mooi en indrukwekkend wel. Bijzonder indrukwekkend zelfs.
De herfst is inmiddels begonnen en dat merken we niet alleen buiten, maar ook in de muziek. Binnen de nieuwe releases van deze week domineren de stemmige en donkere albums en het nieuwe album van Nick Cave & The Bad Seeds is waarschijnlijk de donkerste van het stel.
Skeleton Tree, dat drie jaar geleden werd uitgebracht en volgde op de trieste dood van Nick Cave’s 15 jaar oude zoon in 2015, was al een behoorlijk donker album, maar op Ghosteen zijn de grijstinten vervangen door diep zwart.
Ghosteen is een dubbelalbum en bevat bijna 70 minuten muziek in elf songs. Het tweede deel van het album bestaat uit slechts drie songs, maar twee hiervan klokken ruim boven de tien minuten. Lichte kost is het zeker niet.
Ghosteen werd gemaakt met The Bad Seeds, maar alleen Warren Ellis had het druk. Veel songs op het album worden gedragen door pianoklanken en de emotievolle stem van Nick Cave, maar Warren Ellis heeft ook een elektronische en atmosferische onderlaag toegevoegd aan het album. De ongrijpbare elektronische klanken op het album herinneren aan de ambient albums van Brian Eno, maar Warren Ellis voegt ook analoge synths en hiermee een dun laagje prog toe aan het aardedonkere geluid op Ghosteen of maakt het geheel nog wat stemmiger met zijn viool.
Het tempo op Ghosteen ligt uiterst laag. Liefhebbers van het stevigere werk van Nick Cave zullen tevergeefs zoeken naar de van hem bekende uitbarstingen, maar Ghosteen is zeker geen gezapig album. De bijzondere instrumentatie op het album laat continu donkere wolken overwaaien en dat past perfect bij de zang van Nick Cave, die zijn periode van rouw nog niet heeft afgesloten. Zelfs een ijskonijn zal geraakt worden door de emotievolle zang op het album en door de donkere teksten over verlies en verwerking.
Op het eerste gehoor klinkt Ghosteen misschien wat eenvormig, maar de fraaie details in de instrumentatie kleuren de songs steeds net wat anders in. Ook de zang van Nick Cave voegt bijzondere accenten toe aan de zo indringende songs op het album. In een aantal tracks laat Nick Cave horen dat hij inmiddels een volleerd crooner is, maar hij experimenteert ook met zijn falset stem.
Ghosteen is een album dat volledige aandacht vraagt. Het is een album waaraan je je moet onderwerpen om er van te kunnen genieten en het is een album dat de meesten van ons in delen zullen willen beluisteren. Bij aandachtige beluistering vallen steeds meer details in de beklemmende en soms spookachtige instrumentatie op en dringt de stem van Nick Cave zich steeds meer op.
Wanneer vrouwenstemmen invallen begeeft de geboren Australiër zich bijna op het terrein van Leonard Cohen en wanneer atmosferische soundscapes het geluid domineren hoor ik iets van David Sylvian, maar Nick Cave blijft natuurlijk een totaal ander en uniek soort zanger.
Ghosteen is direct vanaf de start geen heel toegankelijk album, maar wordt donkerder en zwaarder naarmate het album vordert. Zeker de lange tracks aan het einde van het album vergen nog wat meer van de luisteraar en slepen je diep de donkere wereld van Nick Cave in. Warren Ellis gooit er in deze tracks nog eens schepje bovenop en tekent voor beeldende klanken die herinneren aan de Berlijnse periode van Bowie.
Muziekliefhebbers met een gevoeligheid voor herfstdepressies durf ik Ghosteen niet zomaar aan te raden, maar verder raad ik iedereen aan om dit loodzware maar ook wonderschone en bijzondere album te ondergaan en te genieten van de bijzondere schoonheid van Ghosteen. Erwin Zijleman