Opeth was jarenlang vooral een metal band en dat is niet mijn genre, maar sinds het drie jaar geleden verschenen Sorceress heeft de band uit Stockholm mijn volledige aandacht. Ook op het nu verschenen In Cauda Venenum combineert de Zweedse band invloeden uit de metal met flink wat 70s progrock en hardrock. Het levert ruim een uur buitengewoon intrigerende muziek op. Opeth wisselt toegankelijke stukken af met muzikaal vuurwerk en schakelt moeiteloos tussen stevige riffs en bijna ingetogen muziek. Het herinnert meer dan eens aan de rockmuziek uit een ver verleden, maar In Cauda Venenum staat ook absoluut in het heden.
De laatste jaren verwerkt Opeth weer meer invloeden uit de progrock in haar muziek en dat leverde drie jaar geleden het geweldige Sorceress op. Het album herinnerde aan de symfonische rock en hardrock uit de jaren 70, maar klonk door invloeden uit de metal ook eigentijds en bovendien als Opeth.
We zijn inmiddels drie jaar verder en deze week verscheen een nieuw album van de band. In Cauda Venenum is zowel in een Zweedse als Engelse versie verschenen, wat qua luisterervaring nog best veel verschil maakt. In Cauda Venenum bevat ruim een uur muziek en het is muziek die flink wat van je vergt. Opeth heeft het album behoorlijk volgestopt met muzikaal vuurwerk en intermezzo’s, waardoor je continu heen en weer wordt geslingerd. Opeth walst hier en daar over je heem met meedogenloze metal riffs, maar neemt net ook gas terug in bijna lieflijk klinkende of op zijn minst folky passages.
Vergeleken met Sorceress hoor ik weer wat meer invloeden uit de metal, maar ook op In Cauda Venenum spelen invloeden uit de progrock een belangrijke rol. Het is een genre dat ik onder mijn jeugdliefdes en/of jeugdzondes schaar en dat me inmiddels slechts zo nu en dan weet te boeien. Opeth slaagt daar op In Cauda Venenum vrij makkelijk in. De band schakelt net als Yes in haar beste dagen tussen uiterst ingetogen en zwaar bombastische muziek en bouwt op fraaie wijze de spanning op in haar muziek.
Op het vorige album van de band hoorde ik ook flink wat invloeden uit de 70s hardrock, maar de riffs op In Cauda Venenum herinneren toch weer wat meer aan de metal. Opeth laat het zeker niet bij invloeden uit de progrock, hardrock en metal en sleept er op subtiele wijze van alles bij. Hier en daar hoor ik wat folk, niet veel later jazzrock of psychedelica.
Opeth verrast op haar nieuwe album met een aantal redelijk rechttoe rechtaan passages, maar verrast nog veel vaker met onnavolgbare muziek. Het is muziek die bestaat uit vele lagen en het duurt wel even voor je al deze lagen hebt doorgrond. Er valt veel te genieten op In Cauda Venenum. Het gitaarwerk schiet alle kanten op, de synths en met name de orgels slepen je direct mee naar de jaren 70 en zanger Mikael Åkerfeldt laat nog maar eens horen dat hij een groot rockzanger is. Ik veer zelf vooral op wanneer invloeden uit de progrock domineren, maar alle andere invloeden gaan makkelijk mee naar binnen en winnen aan terrein.
Opeth heeft met In Cauda Venenum wederom een zeer ambitieus album afgeleverd. Het is een album dat zeker bij eerste beluisteringen als behoorlijk heftig over komt, maar al snel valt alles op zijn plek. Ik heb dit jaar redelijk wat albums met invloeden uit de progrock beluisterd en werd maar zelden echt geboeid. Opeth boeit echter ruim een eer lang en ik hoor steeds meer moois op een album dat wat mij betreft overigens het best tot zijn recht komt in de Zweedse versie, waarop de taal nog net wat meer mysterie toevoegt aan het fascinerende geluid van Opeth. Erwin Zijleman