Tindersticks maakte in de jaren 90 een aantal geweldige platen, maar koos hierna voor schoonheid in plaats van avontuur. Het geldt ook weer voor het nieuwe album van de band. Er is niets mis mee, want de schoonheid komt je in de stemmige klanken op het album in bakken tegemoet, waarna Stuart Staples de verleiding compleet maakt met zijn unieke stem. No Treasure But Hope klinkt buitengewoon stemmig en sfeervol, maar blijkt ook een album waarop hier en daar veel moois is verstopt in de instrumentatie, waardoor het album snel groeit. Misschien niet zo goed als de beste albums van de band, maar in het aanbod van deze week springt het er zeker uit.
Wat de beste albums van Tindersticks zo bijzonder maakte, was dat de songs van de Britse band niet alleen mooi en donker waren, maar ook vaak iets duisters, prikkelends of tegendraads hadden.
Die bijzondere twist ontbrak wat mij betreft vaak in de albums die de band na de jaren 90 maakte. Door de mooie klanken en de bijzondere zang scoorde de band altijd wel een voldoende of zelfs een dikke voldoende, maar de pure magie bleef meestal uit.
Ook op het deze week verschenen No Treasure But Hope kleurt Tindersticks vooral binnen haar eigen lijntjes van de afgelopen twee decennia, maar het gebrek aan avontuur wordt wat mij betreft gecompenseerd door de schoonheid van de songs op het album.
No Treasure But Hope opent met zwaar aangezette pianoklanken, die fraai kleuren bij de even bijzondere als mooie stem van Stuart Staples. Wanneer de violen ook nog eens aanzwellen komt bombast binnen handbereik, maar Tindersticks blijft aan de goede kant van de streep. Na de wat zware openingstrack gooit de Britse band het over een andere boeg. De tweede track klinkt zwoel en jazzy en doet opeens verlangen naar zomeravonden, ook al stort Stuart Staples in zijn teksten en zijn zang weer het nodige leed voor ons uit.
Door alle melancholie die de voorman van de band toevoegt, ga je wel beter luisteren naar de rest en hoor je opeens hoe geweldig de drummer bezig is, hoe subtiel de gitaarloopjes zijn en hoe mooi de blazers en strijkers in elkaar grijpen.
Tindersticks klinkt op No Treasure But Hope wel vaker loom en zonnig, wat misschien te maken heeft met het feit dat Stuart Staples zich heeft gevestigd op het Griekse eiland Ithaka. Het geluid op het nieuwe album van Tindersticks beviel me onmiddellijk, maar hoe vaker ik naar No Treasure But Hope luister, hoe meer moois ik hoor. De band speelt prachtig subtiel met een hoofdrol voor de drummer van de band.
Zeker wanneer piano en strijkers worden ingezet en Stuart Staples nog wat melancholie aan zijn stem toevoegt is het wel heel stemmig, maar de band kan op haar nieuwe album ook heerlijk losjes musiceren en experimenteren met Mediterrane invloeden.
In de eerste dagen van Tindersticks was ik niet zo heel gek op de stem van Stuart Staples, maar op het nieuwe album van de band is iedere noot raak. Vooral de wat jazzy songs op het album zijn voor mij onweerstaanbaar, ook als de grenzen van zoet en honingzoet worden opgezocht.
Liefhebbers van muziek met wat meer gif zullen No Treasure But Hope waarschijnlijk een wat gezapige of zelfs saaie plaat vinden, maar het is ook een plaat die groeit wanneer je er wat dieper induikt. Wat meer gif zou overigens geen kwaad kunnen. Wanneer Tindersticks het tempo wat opvoert neemt ook de spanning in de muziek van de band toe en hoor ik volop aanknopingspunten voor het aanhaken van het avontuur dat de vroege albums van de band typeerde.
Het is een mooie opdracht voor het volgende album van de band, maar vooralsnog kan ik ook prima uit de voeten met de aangename warme deken die No Treasure But Hope om me heen slaat, zeker wanneer het een deken vol fraaie borduursels blijkt. Erwin Zijleman
De muziek van Tindersticks is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://tindersticks.bandcamp.com.