Er zijn nog flink wat ouwe rotten die muziek blijven maken tot ze er bij neervallen, maar hoeveel zijn er die ook nog platen maken die er toe doen? Van Morrison is de laatste jaren zeer productief en steekt in een verrassend goede vorm. Het met eigen songs gevulde Three Chords And The Truth is wat mij betreft de beste van het stel. Het is een album zonder opsmuk, waarop gelouterde muzikanten muziek zonder poespas maken en de Ierse muzikant er Van Morrison songs van maakt met zijn uit duizenden herkenbare stemgeluid. Een typisch Van Morrison album dus en daar kun je er niet genoeg van hebben.
Three Chords And The Truth, ooit in een standaardwerk over countrymuziek bestempeld als de essentie van dit genre, is in alle opzichten een typisch Van Morrison album. Voor verrassingen ben je bij de Ierse muzikant al lange tijd aan het verkeerde adres en ook Three Chords And The Truth sluit naadloos aan op veel van zijn vorige albums.
Het betekent dat we ook dit keer een mix van soul, rhythm & blues, jazz, blues en wat Keltische invloeden te horen krijgen en natuurlijk is er de uit duizenden herkenbare stem van Van Morrison. Het is een stem die op het podium wel wat aan slijtage onderhevig is en de hogere noten niet altijd meer haalt, maar op Three Chords And The Truth is de Ierse muzikant prima bij stem.
Een muzikant met de status van Van Morrison kan zich omringen met uitstekende muzikanten en die zijn ook op Three Chords And The Truth weer van de partij. Gitarist Jay Berliner, die al te horen was op de Van Morrison klassieker Astral Weeks uit 1968, tekent voor prima gitaarwerk en ook de bijdragen van de twee Hammond organisten vallen in positieve zin op, net als het drumwerk.
De meeste songs op Three Chords And The Truth voegen misschien niet heel veel toe aan het inmiddels zeer omvangrijke oeuvre van Van Morrison, maar het klinkt allemaal bijzonder lekker en geïnspireerd en het is goed om Van Morrison weer eens met eigen songs te horen.
Vergeleken met een aantal van zijn vorige albums houdt Van Morrison het op Three Chords And The Truth betrekkelijk eenvoudig. De arrangementen zijn dit keer niet zo groots uitgevoerd als op een aantal van zijn andere albums en beperken zich tot bas, drums, gitaren en orgel. Het bevalt me eerlijk gezegd beter dan de rijk georkestreerde Van Morrison albums. In een aantal songs op het album lijkt de Ierse muzikant een aantal van zijn eigen songs te recyclen, want een aantal tracks op Three Chords And The Truth klinkt onmiddellijk bekend in de oren en roept maar één associatie op: Van Morrison.
Bij dit soort albums loop je het risico dat het na een paar keer horen gaat vervelen, waarna je toch weer een klassieker van lang geleden uit de kast trekt, maar dit nieuwe album van Van Morrison blijft wat mij betreft leuk en interessant. Er zijn wel meer muzikanten met de leeftijd van Van Morrison die nog zeer actief zijn als muzikant, maar er zijn er niet zoveel die ook nog interessante nieuwe platen blijven maken en nog minder die dit doen in het tempo waarin Van Morrison de laatste jaren werkt.
Twee albums per jaar maken is misschien wat veel van het goede, maar als het albums van Three Chords And The Truth betreft, mag Van Morrison wat mij betreft nog even doorgaan met het maken van albums. Het nieuwe album van de Ierse muzikant bevat overigens ruim een uur muziek. Dat is lang, maar wanneer het album hier op staat weet Van Morrison me meestal nog een uur te boeien ook, wat dit album extra glans geeft. Erwin Zijleman