Vampire Weekend duikt deze weken op in flink wat jaarlijstjes en ik kan na herhaalde beluistering alleen maar concluderen dat dit volkomen terecht is
Father Of The Bride werd ruim een half jaar geleden enthousiast ontvangen en is niet vergeten in de jaarlijstjes die momenteel in brede kring worden opgemaakt. Ik heb het album zelf laten liggen eerder dit jaar en dat is een blunder van jewelste. Father Of The Bride is immers een album vol geweldige popsongs en het is een album dat de zon uitbundig doet schijnen. Het zijn popsongs die je na één keer horen wilt koesteren, maar Vampire Weekend strijkt af en toe ook nog aangenaam tegen de haren in. De Amerikaanse band komt op de proppen met een uur popmuziek en het is een uur genieten.
Father Of The Bride van Vampire Weekend verscheen in het voorjaar van 2019 en is bij mij om onduidelijke redenen tussen wal en schip gevallen.
Dat is best bijzonder. Enerzijds omdat het vierde album van de Amerikaanse band dit voorjaar zeer warm werd onthaald door de critici en anderzijds omdat ik de eerste drie albums van de band hoog heb zitten en stuk voor stuk heb bejubeld op deze BLOG.
Verzachtende omstandigheid is dat het sinds het vorige album van de band, het zeer succesvolle Modern Vampires Of The City, zes jaar stil was rond Vampire Weekend, al had de comeback van de band zeker niet over aandacht te klagen.
Vampire Weekend verloor na de definitieve doorbraak met Modern Vampires Of The City een aantal leden, maar begon vorig jaar met veel enthousiasme aan een nieuw album. Father Of The Bride werd opgenomen in Californië en Japan en kon bij de release in mei zoals gezegd rekenen op zeer lovende kritieken.
De afgelopen week zag ik het album opduiken in de hoogste regionen van meerdere gerenommeerde jaarlijstjes en ben ik ook eindelijk bij de les. Father Of The Bride had eigenlijk maar één luisterbeurt nodig om me te overtuigen en sindsdien is het vierde album van Vampire Weekend alleen maar leuker en verslavender geworden.
Voorman Ezra Koenig heeft zich bij het schrijven van de songs voor het nieuwe album naar verluidt laten inspireren door Golden Hour van Kacey Musgraves; toevallig het album dat in 2018 mijn jaarlijstje aanvoerde. Ik ben er nog niet uit of ik heel veel invloeden van het album van Kacey Musgraves hoor op Father Of The Bride, maar duidelijk is wel dat het album grossiert in geweldige popsongs en hier en daar op de achtergrond een klein vleugje country opduikt.
In de openingstrack wordt een aangenaam folky liefdesliedje prachtig gezongen door aan de ene kant Ezra Koenig en aan de andere kant Danielle Haim (van de band Haim) en zorgt een bijzonder klinkend (kerk)koor voor een bijzondere twist. Veel songs op het album hebben zo’n bijzondere twist.
Ezra Koenig schudt de tijdloze popsongs op Father Of The Bride weer uit zijn mouw. Zijn stem doet me nog altijd aan Paul Simon denken en ook in de popsongs van de Amerikaanse muzikant hoor ik wel wat terug van Paul Simon. Het vierde album van Vampire Weekend staat vol met lekker in het gehoor liggende popliedjes en het zijn in veel gevallen popliedjes die je al jaren lijkt te kennen, maar ook popliedjes die in artistiek opzicht aanspreken.
Vampire Weekend heeft op Father Of The Bride lak aan genres. Het album klinkt meer dan eens als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast en het is een platenkast waarin de hitgevoelige popmuziek van de afgelopen decennia domineert. Het knappe van Vampire Weekend is dat het aanstekelijke en hier en daar zelfs wat lichtvoetige popmuziek voorziet van een eigenzinnig sausje, waardoor ook Father Of The Bride niet alleen vermaakt, maar ook de fantasie prikkelt.
De Amerikaanse band doet dit met fraaie accenten in de instrumentatie en door er altijd weer een niet verwacht genre bij te slepen. Danielle Haim verhoogt de feestvreugde in drie tracks op het album en ook R&B wonderkind Steve Lacy voegt wat extra accenten toe aan een album dat goed is voor een steeds bredere glimlach. Ik heb het album ruim een half jaar onaangeroerd gelaten, maar kan nu alleen maar concluderen dat de hoge positie in flink wat jaarlijstjes volkomen terecht is. Ik schrijf hem ook op voor mijn lijstje. Erwin Zijleman
Dat is best bijzonder. Enerzijds omdat het vierde album van de Amerikaanse band dit voorjaar zeer warm werd onthaald door de critici en anderzijds omdat ik de eerste drie albums van de band hoog heb zitten en stuk voor stuk heb bejubeld op deze BLOG.
Verzachtende omstandigheid is dat het sinds het vorige album van de band, het zeer succesvolle Modern Vampires Of The City, zes jaar stil was rond Vampire Weekend, al had de comeback van de band zeker niet over aandacht te klagen.
Vampire Weekend verloor na de definitieve doorbraak met Modern Vampires Of The City een aantal leden, maar begon vorig jaar met veel enthousiasme aan een nieuw album. Father Of The Bride werd opgenomen in Californië en Japan en kon bij de release in mei zoals gezegd rekenen op zeer lovende kritieken.
De afgelopen week zag ik het album opduiken in de hoogste regionen van meerdere gerenommeerde jaarlijstjes en ben ik ook eindelijk bij de les. Father Of The Bride had eigenlijk maar één luisterbeurt nodig om me te overtuigen en sindsdien is het vierde album van Vampire Weekend alleen maar leuker en verslavender geworden.
Voorman Ezra Koenig heeft zich bij het schrijven van de songs voor het nieuwe album naar verluidt laten inspireren door Golden Hour van Kacey Musgraves; toevallig het album dat in 2018 mijn jaarlijstje aanvoerde. Ik ben er nog niet uit of ik heel veel invloeden van het album van Kacey Musgraves hoor op Father Of The Bride, maar duidelijk is wel dat het album grossiert in geweldige popsongs en hier en daar op de achtergrond een klein vleugje country opduikt.
In de openingstrack wordt een aangenaam folky liefdesliedje prachtig gezongen door aan de ene kant Ezra Koenig en aan de andere kant Danielle Haim (van de band Haim) en zorgt een bijzonder klinkend (kerk)koor voor een bijzondere twist. Veel songs op het album hebben zo’n bijzondere twist.
Ezra Koenig schudt de tijdloze popsongs op Father Of The Bride weer uit zijn mouw. Zijn stem doet me nog altijd aan Paul Simon denken en ook in de popsongs van de Amerikaanse muzikant hoor ik wel wat terug van Paul Simon. Het vierde album van Vampire Weekend staat vol met lekker in het gehoor liggende popliedjes en het zijn in veel gevallen popliedjes die je al jaren lijkt te kennen, maar ook popliedjes die in artistiek opzicht aanspreken.
Vampire Weekend heeft op Father Of The Bride lak aan genres. Het album klinkt meer dan eens als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast en het is een platenkast waarin de hitgevoelige popmuziek van de afgelopen decennia domineert. Het knappe van Vampire Weekend is dat het aanstekelijke en hier en daar zelfs wat lichtvoetige popmuziek voorziet van een eigenzinnig sausje, waardoor ook Father Of The Bride niet alleen vermaakt, maar ook de fantasie prikkelt.
De Amerikaanse band doet dit met fraaie accenten in de instrumentatie en door er altijd weer een niet verwacht genre bij te slepen. Danielle Haim verhoogt de feestvreugde in drie tracks op het album en ook R&B wonderkind Steve Lacy voegt wat extra accenten toe aan een album dat goed is voor een steeds bredere glimlach. Ik heb het album ruim een half jaar onaangeroerd gelaten, maar kan nu alleen maar concluderen dat de hoge positie in flink wat jaarlijstjes volkomen terecht is. Ik schrijf hem ook op voor mijn lijstje. Erwin Zijleman