Peter Vantyghem heeft een jaar lang muziektips voor je in petto en begint in januari met de blues. De Vlaamse schrijver hanteert een brede definitie, waardoor je van alles tegenkomt in een maand blues. Natuurlijk komen er de nodige klassiekers voorbij, maar iets meer dan de helft van de albums kende ik niet of nauwelijks. Twee van de 31 albums waren mij onbekend maar zijn zo ontstellend goed dat ik ze blijf beluisteren. Welke dat zijn lees je hieronder. Vanaf morgen ga ik verder met maand twee, waarin de country centraal staat. Ik ben benieuwd.
Ik luister niet overdreven vaak naar blues, maar desondanks kende ik voor het lezen van het boek en het opvolgen van de luistertips al 14 van de 31 albums.
Peter Vantyghem hanteert in zijn boek een brede definitie van het begrip blues. Natuurlijk zijn er oude bluesmannen als Robert Johnson, Muddy Waters, Howlin’ Wolf en John Lee Hooker en blueshelden van recentere datum als Robert Cray en Bonnie Raitt en Joe Bonamassa, maar er zijn ook wel wat albums voorbij gekomen waar ik niet op had gerekend. Dat Afrikaanse woestijn blues en Portugese fado in het hokje blues worden geduwd had ik zelf ook nog wel kunnen bedenken, maar AC/DC?, PJ Harvey? Het is maar net wat je onder blues verstaat kennelijk.
Na 31 dagen weet ik bovendien dat er ook Griekse en Spaanse blues is, maar welke albums hebben nu de meeste indruk op me gemaakt? Ik beperk me tot de albums die ik nog niet kende, want uiteraard heb ik albums als Are You Experienced van Jimi Hendrix, Strong Persuader van Robert Cray, Texas Flood van Stevie Ray Vaughan, De Stijl van White Stripes en Disraeli Gears van Cream hoog zitten.
Verrassend goed vond ik Safe As Milk van Captain Beefheart; een band die ik toch vooral met hele andere muziek associeer. Nog verrassender was New Found Sacred Ground van de Vlaamse muzikant Roland van Campenhout, die met blues in de breedste zin van het woord uit de voeten kwam. Twee albums sprongen er wat mij betreft echter uit.
Hard Again knalt uit de speakers, wat mede de verdienste is van producer Johnny Winter, die in de studio zo enthousiast was dat hij maar enthousiaste kreten bleef uitslaken. Het voorziet Hard Again bedoeld of onbedoeld van een live geluid.
In dit live geluid eist Muddy Waters de hoofdrol op. De oude bluesheld is goed bij stem en ook zijn gitaarspel is om van te smullen. Hard Again is bekend van het weergaloze Mannish Boy, maar ook de anders songs op het album zijn van hoog niveau.
Een jaar later zou Muddy Waters nog een goed album maken, maar hierna was de koek op. Hard Again is echter in de archieven van de bluesmuziek opgenomen als een ware klassieker. En terecht.
Jeff Beck maakte het album nadat hij The Yardbirds had verlaten en maakte een album dat de blauwdruk bevat voor de bluesy hardrock die in de jaren 70 tot volle wasdom zou komen.
John Paul Jones en Jimmy Page spelen een gastrol op het album en ze hadden hun oren goed open staan. Truth is absoluut een inspiratiebron geweest voor het eerste Led Zeppelin album dat een jaar later zou verschijnen en dat meer invloed zou hebben dan het eerste soloalbum van Jeff Beck.
Natuurlijk speelt de Britse gitarist zelf de hoofdrol op het album met de ene bluesy gitaarsolo na de andere, maar ook een piepjonge Rod Stewart maakt diepe indruk als zanger, terwijl een jonge Ron Wood bast alsof zijn leven er van af hangt.
Truth is een van de eerste hardrock albums, maar het hokje blues past ook wel, al is het maar vanwege het bluesy gitaarspel van Jeff Beck. Ik heb Truth de afgelopen weken vaak beluisterd en het album wordt alleen maar beter. Jeff Beck maakte niet alleen een blauwdruk voor 70s hardrock, maar leverde bovendien een album af dat in het genre tot de klassiekers moet worden gerekend.
En zo levert 365 Albums Die Je Beluisterd Moet hebben van Peter Vantyghem in maand toch twee prachtige tips op. Op naar maand twee. Erwin Zijleman