Sid Smith beschrijft de lange geschiedenis van King Crimson in een lijvig boek dat recht doet aan de status van deze unieke band
King Crimson dook op in 1969 en maakte in een aantal perioden een flinke stapel eigenzinnige albums die talloze en zeer uiteenlopende bands hebben beïnvloed. Het is muziek die nooit in een hokje was te duwen en ook op de individuele albums van de band alle kanten op schoot. De muziek van de band is bijzonder, maar ook de geschiedenis van de band is goed voor mooie verhalen. Sid Smith bespreekt de vele wijzigingen van de samenstelling van de band, maar gaat ook in op de opnames van de verschillende albums en natuurlijk op de grillige persoonlijkheden in de band met gitarist en voorman Robert Fripp voorop. Mooi boek.
In zijn boek In The Court Of King Crimson: An Observation Over 50 Years beschrijft Sid Smith in ruim 600 pagina’s de geschiedenis van de Britse band King Crimson. Het is een geschiedenis die nog dagelijks geactualiseerd wordt, waardoor een herziene versie van het boek noodzakelijk was.
In The Court Of King Crimson is zeker geen makkelijk leesvoer. Sid Smith beschrijft de geschiedenis van de invloedrijke Britse band zeer gedetailleerd en gaat ook nog eens diep in op de achtergrond van de leden van de band, die met grote regelmaat van samenstelling wijzigde.
King Crimson debuteerde in 1969 met In The Court Of The Crimson King. De band bestond op dat moment nog niet heel lang, maar door een aantal spectaculaire optredens was een bescheiden hype ontstaan rond de band. Het debuut van de band trok de aandacht door de spectaculaire cover, maar ook door de muziek op het album.
King Crimson is de afgelopen decennia in vele hokjes geduwd, maar geen enkel hokje past volledig. Het debuut van de band zette de eerste stappen in het nieuwe genre progrock (destijds nog symfonische rock genoemd), maar verwerkte minstens net zoveel invloeden uit de jazz, rock en de psychedelica in haar eclectische muziek waarin het eigenzinnige gitaarspel van Robert Fripp een voorname rol speelt.
Tussen 1969 en 1975 maakte de band 9 albums, waaronder twee live-albums. King Crimson wijzigde vrijwel continu van samenstelling en zag vele muzikanten komen en vertrekken, onder wie legendarische muzikanten als Greg Lake, John Wetton, Bill Bruford en Mel Collins.
Na 1975 was het een aantal jaren stil rond King Crimson, tot de enige constante factor, gitarist Robert Fripp, die in de tussenliggende jaren als producer en gitarist actief was, in 1981 de band Discipline formeerde met Bill Bruford, Tony Levin en Adrian Belew. Discipline werd al snel King Crimson en begon aan een tweede jeugd met de trilogie Discipline (1981), Beat (1982) en Three Of A Perfect Pair (1984).
King Crimson Mk II liet een totaal ander geluid horen dan het jaren 70 geluid van de band (dat ook al zeer divers was) en bleef zich vernieuwen, waardoor ook de jaren 80 albums van de band tot op de dag van vandaag invloedrijk zijn.
Na de fraaie trilogie uit de jaren 80 was het weer lang stil rond de band, tot in 1995 THRAK verscheen. Ook de afgelopen 25 jaar bracht King Crimson nog een aantal albums uit, met Robert Fripp als het enige vaste bandlid. Ook in haar latere jaren is de band zich blijven vernieuwen en is het de luis in de pels gebleven die het al vanaf 1969 is. De afgelopen tien jaar brengt de band vooral live-albums uit, waarop vaak interessante bewerkingen van oud materiaal voorbij komen.
Het wordt allemaal prachtig beschreven in het lijvige boekwerk van Sid Smith, die eerst de geschiedenis van de band gedetailleerd beschrijft in ruim 350 pagina’s. De rest van het boek vertelt hoe het de belangrijkste leden van de band verging na het verlaten van King Crimson, bespreekt het oeuvre van de band track voor track en doet verslag van een groot aantal legendarische concerten van de band.
Met name de laatste delen zijn vooral interessant voor de fanatieke fans van de band, maar de geschiedenis van de band is fascinerend voor iedereen die de muziek van de band een warm hart toedraagt en nodigt uit tot het weer eens verkennen van het imposante oeuvre van de legendarische band. Erwin Zijleman