Bezwerende synths, lome beats, atmosferische klanken en fluisterzachte zang: Jenny Hval kiest op The Practice Of Love zo nu en dan voor lekker in het gehoor liggende componenten, maar vervolgens zet ze haar songs toch weer op eigenzinnige wijze in elkaar. Het was me in het verleden vaak net wat te moeilijk en ook dit keer maakt de Noorse muzikante het je lang niet altijd makkelijk, maar er staat veel moois tegenover. De elektronica schiet alle kanten op en zeker wanneer Jenny Hval je de donkere Scandinavische bossen in trekt valt er veel te genieten op dit album dat eerder deze maand in heel veel jaarlijstjes opdook.
Toen ik het album de afgelopen weken zag opduiken in heel veel jaarlijstjes heb ik het nog een paar keer geprobeerd, tot ik voorzichtig wat begon te horen in de bijzondere klanken op het album, die wat mij betreft het best tot hun recht komen in de winter.
Het was direct ook een déjà vu, want in 2016 had ik precies dezelfde ervaring met de muziek van Jenny Hval. Het in dat jaar verschenen Blood Bitch werd vrijwel zonder uitzondering onthaald met superlatieven en dook uiteindelijk op in heel veel jaarlijstjes, maar meer dan flarden schoonheid kon ik niet ontdekken op het album.
Met The Practice Of Love was het in eerste instantie niet anders. De avontuurlijke muziek van de Noorse muzikante bestaat uit onderdelen die makkelijk verleiden. Dromerige klanken, bezwerende elektronica en fluisterzachte zang zijn beproefde ingrediënten van flink wat albums die ik zeer kan waarderen, maar Jenny Hval maakt het je vervolgens niet makkelijk met lastig te doorgronden songs, die ook zijn voorzien van beats, gesproken woord en soundscapes.
Op The Practice Of Love wordt de muzikante uit Oslo bijgestaan door onder andere Vivian Wang, Laura Jean en Felicia Atkinson, die ook niet bekend staan om lekker in het gehoor liggende popdeuntjes. Toch is The Practice Of Love voor Jenny Hval begrippen een relatief toegankelijk album. De Noorse muzikante put uit de archieven van de elektronische dansmuziek van de jaren 90, flirt met elektronica uit de jaren 70 en synthpop uit de jaren 80 en overgiet alle elektronica op het album met flink wat Scandinavische mystiek en zweverigheid.
Zeker wanneer de zang wordt vervangen door gesproken woord is Jenny Hval me snel kwijt, maar The Practice Of Love bevat ook heel veel moois. De Noorse muzikante beschikt over een prachtig heldere stem, die het best tot zijn recht komt in combinatie met dromerige en atmosferische klanken. Jenny Hval kiest met enige regelmaat voor deze beproefde combinatie, waarna het tempo van de synths en de beats voorzichtig wordt opgeschroefd.
Zeker in de wat toegankelijkere songs op het album is het een combinatie die uitstekend werkt, zeker wanneer je je mee laat voeren door de ruimtelijke klanken op het album. Hier en daar hoor ik iets van Björk, heel af en toe zelfs iets van Kate Bush en hoe vaker ik naar The Practice Of Love luister, hoe meer er op zijn plek valt.
Het is knap hoe Jenny Hval een evenwicht weet te vinden tussen behoorlijk toegankelijke elektronische popmuziek en met grote regelmaat tegen de haren instrijkende avant-garde en het is nog knapper hoe ze de flink tegenstribbelende luisteraar (want in die categorie schaar ik mezelf nog steeds) uiteindelijk toch mee weet te slepen met bijzondere klanken, bezwerende vocalen en vervreemdende effecten.
Ik ben er nog steeds niet uit wat ik nu van de muziek van Jenny Hval moet vinden, maar meer dan bij Blood Bitch hoor ik op The Practice Of Love dan eindelijk de schoonheid die de meeste critici er onmiddellijk in hoorden. Erwin Zijleman
De muziek van Jenny Hval is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de muzikante uit Oslo: https://jennyhval.bandcamp.com.